روایت:الکافی جلد ۲ ش ۸۱۹

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

علي بن ابراهيم عن محمد بن عيسي عن يونس عن ابي الحسن الاصبهاني عن ابي عبد الله ع قال قال امير المومنين ع :

طُوبَى لِكُلِّ عَبْدٍ نُوَمَةٍ لاَ يُؤْبَهُ‏ لَهُ يَعْرِفُ اَلنَّاسَ‏ وَ لاَ يَعْرِفُهُ اَلنَّاسُ يَعْرِفُهُ اَللَّهُ‏ مِنْهُ بِرِضْوَانٍ أُولَئِكَ مَصَابِيحُ اَلْهُدَى يَنْجَلِي عَنْهُمْ كُلُّ فِتْنَةٍ مُظْلِمَةٍ وَ يُفْتَحُ لَهُمْ بَابُ كُلِّ رَحْمَةٍ لَيْسُوا بِالْبُذُرِ اَلْمَذَايِيعِ وَ لاَ اَلْجُفَاةِ اَلْمُرَاءِينَ وَ قَالَ قُولُوا اَلْخَيْرَ تُعْرَفُوا بِهِ وَ اِعْمَلُوا اَلْخَيْرَ تَكُونُوا مِنْ أَهْلِهِ وَ لاَ تَكُونُوا عُجُلاً مَذَايِيعَ فَإِنَّ خِيَارَكُمُ اَلَّذِينَ إِذَا نُظِرَ إِلَيْهِمْ ذُكِرَ اَللَّهُ وَ شِرَارُكُمُ اَلْمَشَّاءُونَ بِالنَّمِيمَةِ اَلْمُفَرِّقُونَ بَيْنَ اَلْأَحِبَّةِ اَلْمُبْتَغُونَ لِلْبُرَآءِ اَلْمَعَايِبَ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۶۶۵

امير المؤمنين (ع) فرمود: خوشا بر هر بنده گمنامى كه به او اعتناء نكنند، مردم را بشناسد و مردم او را نشناسند، خدا او را به رضامندى از وى بشناسد، آنان چراغهاى هدايتند، هر فتنه ظلمانى از آنها بر طرف گردد و در هر رحمت به روى آنها گشوده شود، پرده در و فاش كن نيستند و نه ناسپاس و نه خودنما و فرمود: سخن خير بگوئيد تا به خير معروف شويد، كار خوب كنيد تا اهل آن باشيد، شتاب زده و راز فاش كن نباشيد، به راستى كه خوبان شما آنهايند كه چون به آنها نظر شود، ياد خدا در خاطر آيد و بَدان شما آنهايند كه براى سخن چينى بدوند و ميان دوستان جدائى افكنند و براى پاكان عيب جويند.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۳۱۹

امير المؤمنين عليه السلام فرمود: خوشا حال بنده گمنامى كه باو اعتنا نشود، او مردم را شناسد ولى مردم او را نشناسند، خدا رضايت او را شناسد [او را برضوان شناساند] اينها چراغهاى هدايتند كه هر فتنه تاريك و سختى از بركت آنها زايل شود و در هر رحمتى برايشان گشوده گردد، نه پخش‏كننده و فاش سازنده را زند و نه خشن و رياكار. و فرمود: سخن خير گوئيد تا بدان معروف شويد و كار خير كنيد تا اهل خير شويد، عجول و فاش‏كننده‏ راز نباشيد، زيرا بهترين شما كسانى باشند كه چون بآنها بنگرند بياد خدا افتند و بدترين شما سخن چينانى باشند كه ميان دوستان جدائى افكنند و عيبجوى پاكدامنان باشند.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۵۵۹

على بن ابراهيم، از محمد بن عيسى، از يونس، از ابوالحسن اصبهانى، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «اميرالمؤمنين- صلوات اللَّه عليه- فرمود كه: خوشا حال هر بنده بى‏نام و نشانى كه به او هيچ اعتنا نشود. و فرومايه و بى‏قدر باشد كه مردم را بشناسد و مردم او را نشناسند، و خدا او را به خشنودى از او شناسد. اين گروه، چراغ‏هاى راه هدايت‏اند كه هر فتنه تارى از ايشان منكشف مى‏گردد و درِ هر رحمتى از براى ايشان گشوده مى‏شود، و اسرار را در ميان مردم پراكنده و فاش نمى‏كنند و آنها را آشكار نمى‏سازند، و جفاكار و رياكننده نيستند». و فرمود كه: «سخن خوب بگوييد تا به آن معروف و مشهور شويد. و نيكى كنيد تا از اهل آن باشيد. و شتابندگان در كار و فاش‏كنندگان اسرار مباشيد؛ زيرا كه نيكان و برگزيدگان شما آنانند كه چون به سوى ايشان نظر شود، خدا به ياد آيد. و بَدان شما آنانند كه بسيار مى‏روند به سخن‏چينى در ميان مردم، و در ميانه دوستان جدايى مى‏افكنند، و از براى بى‏گناهان عيب‏ها مى‏جويند».