روایت:الکافی جلد ۲ ش ۶۴۹

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

عنه عن ابيه عمن حدثه عن زيد بن الجهم الهلالي عن مالك بن اعين عن ابي جعفر ع قال :

إِذَا صَافَحَ اَلرَّجُلُ صَاحِبَهُ فَالَّذِي يَلْزَمُ اَلتَّصَافُحَ أَعْظَمُ أَجْراً مِنَ اَلَّذِي يَدَعُ أَلاَ وَ إِنَّ اَلذُّنُوبَ لَتَتَحَاتُّ فِيمَا بَيْنَهُمْ حَتَّى لاَ يَبْقَى ذَنْبٌ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۵۳۹

از امام صادق (ع) فرمود: شيوه مسلمانان بود كه هر گاه با رسول خدا (ص) به جنگى مى‏رفتند و به جاى پر درختى گذر مى‏كردند و سپس از آنجا به فضاى بازى بيرون مى‏شدند، به هم نگاه مى‏كردند و دست هم ديگر را مى‏گرفتند و مصافحه مى‏كردند.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۲۶۲

امام باقر عليه السّلام فرمود: هر گاه مردى با رفيقش دست دهد، آنكه دستش را نگه دارد، اجرش بيشتر است از آنكه رها ميكند، و آگاه باش كه گناهان از آنها بريزد تا آنجا كه گناهى باقى نماند.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۴۵۹

از او، از پدرش، از آنكه او را حديث كرده، از زيد بن جهم هلالى، از مالك بن اعين، از امام محمد باقر عليه السلام روايت است كه فرمود: «چون مردى با صاحب خود مصافحه كند، آنكه ملازم مصافحه باشد و پيوسته آن را به جا آورد، مزدش بزرگ‏تر و پيشتر است از آنكه آن را وا مى‏گذارد. آگاه باشيد كه گناهان در ميانه ايشان فرو مى‏ريزد، تا آنكه گناهان از براى ايشان باقى نماند».