روایت:الکافی جلد ۲ ش ۴۹۶

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

عنه عن الحسن بن علي بن فضال عن علي بن عقبه عن جارود ابي المنذر قال سمعت ابا عبد الله ع يقول :

سَيِّدُ اَلْأَعْمَالِ ثَلاَثَةٌ إِنْصَافُ اَلنَّاسِ مِنْ نَفْسِكَ حَتَّى لاَ تَرْضَى بِشَيْ‏ءٍ إِلاَّ رَضِيتَ لَهُمْ مِثْلَهُ‏ وَ مُوَاسَاتُكَ اَلْأَخَ فِي اَلْمَالِ وَ ذِكْرُ اَللَّهِ عَلَى كُلِّ حَالٍ‏ لَيْسَ‏ سُبْحَانَ اَللَّهِ وَ اَلْحَمْدُ لِلَّهِ وَ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اَللَّهُ وَ اَللَّهُ أَكْبَرُ فَقَطْ وَ لَكِنْ إِذَا وَرَدَ عَلَيْكَ شَيْ‏ءٌ أَمَرَ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِهِ أَخَذْتَ بِهِ أَوْ إِذَا وَرَدَ عَلَيْكَ شَيْ‏ءٌ نَهَى اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَنْهُ تَرَكْتَهُ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۴۲۹

امام صادق (ع) مى‏فرمود: سيّد اعمال سه است: به انصاف قضاوت كردن تو با مردم نسبت به خودت تا آنكه چيزى را براى خود نپسندى جز آنكه مانندش را براى آنان به پسندى، و همدردى كردنت با برادرانت در مال، و ذكر خدا در هر حال، سبحان اللَّه و الحمد للَّه و اللَّه أكبر ، تنها بلكه چون به تو امر خدا عز و جل در چيزى وارد شد بدان عمل كنى‏ و هر گاه بر تو نهى خدا عز و جل در باره چيزى وارد شد، آن را وانهى.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۲۱۴

امام صادق عليه السّلام ميفرمود: سرور اعمال سه چيز است: انصاف دادن بمردم از خود، تا آنجا كه هر چه خشنودت كند مثلش را براى مردم بخواهى، و مواسات نمودن با برادرت در مال و ياد خدا در هر حال، و آن گفتن‏ سبحان اللَّه و الحمد للَّه و لا اله الا اللَّه و اللَّه اكبر فقط نيست، بلكه هر گاه امر خداى عز و جل بتو رو آورد عمل كنى و چون نهى و بازداريش بتو رسد، ترك كنى.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۳۷۱

از او، از حسن بن على بن فضّال، از على بن عقبه، از جارود پدر منذر روايت است كه گفت: شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى‏فرمود: «سيّد و بهترين عمل‏ها سه چيز است: انصاف دادن به مردم از نفس خويش، تا آنكه از براى خويش به چيزى راضى نشوى، مگر آنكه از براى ايشان راضى شوى به چيزى كه مثل آن باشد؛ و برابرى كردن است با برادر خويش در مال، كه او را به مال خويش يارى كنى؛ و ذكر خدا بر هر حالى و آن «سُبْحانَ اللَّهِ وَالْحَمْدُلِلَّهِ وَلا الهَ الَّا اللَّهُ» به تنهايى نيست، وليكن ياد خدا آن است كه چون چيزى كه خداى عز و جل به آن امر فرموده بر تو وارد شود، آن را بگيرى و به آن عمل كنى، و هرگاه چيزى بر تو وارد گردد كه خداى عز و جل از آن نهى فرمود، وا گذارى».