روایت:الکافی جلد ۲ ش ۲۰۴

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

علي بن ابراهيم عن ابيه عن ابن ابي عمير عن هشام بن سالم عن ابي عبيده عن ابي عبد الله ع قال :

مِنْ أَشَدِّ مَا فَرَضَ اَللَّهُ عَلَى خَلْقِهِ ذِكْرُ اَللَّهِ كَثِيراً ثُمَّ قَالَ لاَ أَعْنِي‏ سُبْحَانَ اَللَّهِ وَ اَلْحَمْدُ لِلَّهِ وَ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اَللَّهُ وَ اَللَّهُ أَكْبَرُ وَ إِنْ كَانَ مِنْهُ وَ لَكِنْ ذِكْرَ اَللَّهِ عِنْدَ مَا أَحَلَّ وَ حَرَّمَ فَإِنْ كَانَ طَاعَةً عَمِلَ بِهَا وَ إِنْ كَانَ مَعْصِيَةً تَرَكَهَا

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۲۴۵

از امام صادق (ع) فرمود: سخت‏ترين چيزى كه خدا بر خلقش فرض كرده است اين است كه خدا را بسيار به ياد آرند، سپس فرمود: مقصود اين نيست كه بسيار بگويند: سبحان اللَّه و الحمد للَّه و لا اله الّا الله و الله اكبر، گرچه آن هم از ذكر خدا است ولى مقصودم ياد خدا است در آنچه حلال كرده تا اگر اطاعت است به كار بندد و اگر گناه است وانهد.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۱۲۷

امام صادق عليه السّلام فرمود، سخت‏تر چيزى كه خدا بر خلقش واجب ساخته، ذكر بسيار خداست، مقصودم گفتن‏ سبحان اللَّه و الحمد اللَّه و لا اله الا اللَّه و اللَّه اكبر نيست، اگر چه اين هم از جمله ذكر است، بلكه مقصود ياد آوردن خداست در آنچه حلال و حرام فرموده كه اگر طاعت خداست عمل كند و اگر مصيبت است ترك نمايد.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۲۲۳

على، از پدرش، از ابن‏ابى‏عمير، از هشام بن سالم، از ابوعبيده، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «از جمله سخت‏ترينِ آن‏چه خدا بر خلق خود واجب گردانيده است، كه خدا را بسيار ياد كنند». بعد از آن فرمود كه: «مقصودِ من از يادِ خدا «سُبْحانَ اللَّهِ وَ الْحَمْدُلِلَّهِ وَ لا الهَ الّااللَّهُ وَ اللَّهُ أَكْبَرُ» نيست، و هر چند كه اين قول از جمله ياد خدا باشد، وليكن مراد از آن، ياد كردن خدا است در نزدِ آن‏چه حلال و حرام گردانيده، پس اگر طاعت باشد، به آن عمل كند، و اگر معصيت باشد، آن را وا گذارد».