روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۹۲۰

آدرس: الكافي، جلد ۲، كِتَابُ الدُّعَاء

عده من اصحابنا عن احمد بن محمد عن عثمان بن عيسي عن سماعه عن ابي عبد الله ع قال :

إِذَا خِفْتَ أَمْراً فَقُلِ اَللَّهُمَّ إِنَّكَ لاَ يَكْفِي مِنْكَ أَحَدٌ وَ أَنْتَ تَكْفِي مِنْ كُلِّ أَحَدٍ مِنْ خَلْقِكَ‏ فَاكْفِنِي كَذَا وَ كَذَا وَ فِي حَدِيثٍ آخَرَ قَالَ تَقُولُ‏ يَا كَافِياً مِنْ كُلِّ شَيْ‏ءٍ وَ لاَ يَكْفِي مِنْكَ شَيْ‏ءٌ فِي اَلسَّمَاوَاتِ وَ اَلْأَرْضِ اِكْفِنِي مَا أَهَمَّنِي مِنْ أَمْرِ اَلدُّنْيَا وَ اَلْآخِرَةِ وَ صَلَّى اَللَّهُ عَلَى‏ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ قَالَ‏ أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ مَنْ دَخَلَ عَلَى سُلْطَانٍ يَهَابُهُ فَلْيَقُلْ‏ بِاللَّهِ أَسْتَفْتِحُ وَ بِاللَّهِ أَسْتَنْجِحُ وَ بِمُحَمَّدٍ ص‏ أَتَوَجَّهُ اَللَّهُمَّ ذَلِّلْ لِي صُعُوبَتَهُ وَ سَهِّلْ لِي حُزُونَتَهُ فَإِنَّكَ تَمْحُو مَا تَشَاءُ وَ تُثْبِتُ وَ عِنْدَكَ أُمُّ اَلْكِتَابِ وَ تَقُولُ أَيْضاً حَسْبِيَ اَللََّهُ‏ لاََ إِلََهَ إِلاََّ هُوَ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَ هُوَ رَبُّ اَلْعَرْشِ اَلْعَظِيمِ‏ وَ أَمْتَنِعُ بِحَوْلِ اَللَّهِ وَ قُوَّتِهِ مِنْ حَوْلِهِمْ وَ قُوَّتِهِمْ وَ أَمْتَنِعُ‏ بِرَبِّ اَلْفَلَقِ `مِنْ شَرِّ مََا خَلَقَ‏ وَ لاَ حَوْلَ وَ لاَ قُوَّةَ إِلاَّ بِاللَّهِ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۶, ۲۶۷

از امام صادق (ع) فرمود: چون از امرى بترسى بگو: بار خدايا احدى از تو كفايت نكند و توئى كه از هر كسى كفايت مى‏كنى، از من كفايت كن چنين و چنان را.و در حديث ديگر است كه مى‏گوئى: اى كه از هر چيز كفايت كنى و چيزى از تو كفايت نكند در آسمان‏ها و زمين، كفايت كن از من آنچه را براى من مهم است از كار دنيا و آخرت و صلى اللَّه على محمد و آله. و امام صادق (ع) فرمود: هر كه بر سلطانى وارد مى‏شود كه از او مى‏ترسد بايد بگويد: باللَّه استفتح و باللَّه استنجح و بمحمد اتوجه، بار خدايا سركشى آن را برايم رام كن و سختى آن را هموار كن زيرا تو محو كنى آنچه را خواهى و نزد تو است دفتر كل. و نيز مى‏گوئى: حَسْبِيَ اللَّهُ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَ هُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِيمِ و امتنع بحول اللَّه و قوّته من حولهم و قوّتهم و امتنع برب الفلق من شرّ ما خلق و لا حول و لا قوة الَّا باللَّه‏

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۳۴۰

سماعة گويد: حضرت صادق عليه السلام فرمود: هر گاه از پيش آمدى بترسى پس بگو: «اللهم انك لا يكفى منك أحد و أنت تكفى من كل أحد من خلقك فاكفنى كذا و كذا (و بجاى كذا و كذا گرفتارى خود را ذكر كند). و در حديث ديگر است كه فرمود: ميگوئى: «يا كافيا من كل شى‏ء و لا يكفى منك شى‏ء في السماوات و الارض، اكفنى ما أهمنى من أمر الدنيا و الآخرة و صلى اللَّه على محمد و آله». و حضرت صادق عليه السلام فرمود: هر كه بر سلطانى وارد شود كه از او ترس دارد پس بگويد: «باللَّه استفتح و باللَّه استنجح و بمحمد صلى اللَّه عليه و آله أتوجه، اللهم ذلل لى صعوبته و سهل لى حزونته فانك تمحو ما تشاء و تثبت و عندك ام الكتاب. و نيز ميگوئى: «حَسْبِيَ اللَّهُ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَ هُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِيمِ‏ و أمتنع بحول اللَّه و قوته من حولهم و قوتهم و أمتنع‏ بِرَبِّ الْفَلَقِ مِنْ شَرِّ ما خَلَقَ‏ و لا حول و لا قوة الا باللَّه‏».

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۵۰۱

چند نفر از اصحاب ما روايت كرده‏اند، از احمد بن محمد، از عثمان بن عيسى، از سماعه، از امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود: «چون از امرى بترسى، بگو كه: اللَّهُمَّ إِنَّكَ‏ لَا يَكْفِي مِنْكَ أَحَدٌ، وَأَنْتَ تَكْفِي مِنْ كُلِّ أَحَدٍ مِنْ خَلْقِكَ، فَاكْفِنِي كَذَا وَكَذَا؛ خداوندا! به درستى كه تو چنانى كه كفايت نمى‏كند از تو كسى، و تو كفايت مى‏كنى از هر كسى از آفريدگان خود. پس كفايت كن از من، چنين و چنين». و در حديث ديگر است كه فرمود: «مى‏گويى كه: يَا كَافِياً مِنْ كُلِّ شَيْ‏ءٍ، وَلَا يَكْفِي مِنْكَ شَيْ‏ءٌ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ، اكْفِنِي مَا أَهَمَّنِي مِنْ أَمْرِ الدُّنْيَا وَالْآخِرَةِ، وَصَلَّى اللَّهُ عَلى‏ مُحَمَّدٍ وَآلِهِ؛ اى كفايت‏كننده از هر چيزى! و كفايت نمى‏كند از تو چيزى در آسمان‏ها و زمين، كفايت كن از من، آن‏چه در اندوه افكنده از كار دنيا، و صلوات فرست بر محمد و آل او»، و امام جعفر صادق عليه السلام فرمود كه: «هر كه داخل شود بر پادشاهى كه از او مى‏ترسد، بايد كه بگويد: بِاللَّهِ أَسْتَفْتِحُ … وَعِنْدَكَ أُمُّ الْكِتَابِ؛ «به خدا يارى مى‏جويم، و به خدا روايى حاجت مى‏طلبم، و به محمد صلوات فرستد خدا، بر او و آل او رو مى‏آورم. خداوندا! رام گردان از برايم دشوارى او را، و آسان گردان از برايم درشتى و ناهموارى او را. پس به درستى كه تو محو مى‏كنى آن‏چه كه خواهى، و ثابت مى‏گردانى، و در نزد تو است اصل كتاب»، و نيز بگويد كه: حَسْبِيَ اللَّهُ … وَلَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ؛ بس است مرا خدا. نيست خدايى، مگر او. بر او توكل كردم و اوست پروردگار عرش بزرگ، و باز مى‏ايستم به نيرومندى خدا و توانايى او، از نيرومندى ايشان و توانايى ايشان. باز مى‏ايستم به پروردگار سفيده صبح، از بدى آن‏چه آفريده، و نيست گرديدنى و نه توانايى، مگر به خدا».