روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۸۲۵

آدرس: الكافي، جلد ۲، كِتَابُ الدُّعَاء

عنه عن محمد بن علي رفعه الي امير المومنين ع :

أَنَّهُ كَانَ يَقُولُ اَللَّهُمَّ إِنِّي وَ هَذَا اَلنَّهَارَ خَلْقَانِ مِنْ خَلْقِكَ اَللَّهُمَّ لاَ تَبْتَلِنِي‏ بِهِ وَ لاَ تَبْتَلِهِ بِي اَللَّهُمَّ وَ لاَ تُرِهِ‏ مِنِّي جُرْأَةً عَلَى مَعَاصِيكَ وَ لاَ رُكُوباً لِمَحَارِمِكَ اَللَّهُمَّ اِصْرِفْ عَنِّيَ اَلْأَزْلَ وَ اَللَّأْوَاءَ وَ اَلْبَلْوَى وَ سُوءَ اَلْقَضَاءِ وَ شَمَاتَةَ اَلْأَعْدَاءِ وَ مَنْظَرَ اَلسَّوْءِ فِي نَفْسِي وَ مَالِي قَالَ وَ مَا مِنْ عَبْدٍ يَقُولُ حِينَ يُمْسِي وَ يُصْبِحُ رَضِيتُ بِاللَّهِ رَبّاً وَ بِالْإِسْلاَمِ‏ دِيناً وَ بِمُحَمَّدٍ ص‏ نَبِيّاً وَ بِالْقُرْآنِ‏ بَلاَغاً وَ بِعَلِيٍ‏ إِمَاماً ثَلاَثاً إِلاَّ كَانَ حَقّاً عَلَى اَللَّهِ اَلْعَزِيزِ اَلْجَبَّارِ أَنْ يُرْضِيَهُ‏ يَوْمَ اَلْقِيَامَةِ قَالَ وَ كَانَ يَقُولُ ع إِذَا أَمْسَى‏ أَصْبَحْنَا لِلَّهِ شَاكِرِينَ وَ أَمْسَيْنَا لِلَّهِ حَامِدِينَ فَلَكَ اَلْحَمْدُ كَمَا أَمْسَيْنَا لَكَ‏ مُسْلِمِينَ‏ سَالِمِينَ قَالَ وَ إِذَا أَصْبَحَ قَالَ أَمْسَيْنَا لِلَّهِ شَاكِرِينَ وَ أَصْبَحْنَا لِلَّهِ حَامِدِينَ وَ اَلْحَمْدُ لِلَّهِ كَمَا أَصْبَحْنَا لَكَ‏ مُسْلِمِينَ‏ سَالِمِينَ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۶, ۱۷۷

از محمد بن على كه آن را به امير المؤمنين (ع) رسانيده كه مى‏گفته است: «بار خدايا، من و اين روز هر دو از آفريده‏هاى توايم، بار خدايا مرا بدان ميازماى و او را به من آزمايش مكن، بار خدايا به او منما كه به نافرمانى تو دليرم و بدان چه غدقن كردى اندرم، بار خدايا در اين روز تنگى و سختى و گرفتارى و پيش آمد بد و سرزنش دشمنان و منظره بد را در خود و مالم از من بگردان» فرمود: بنده‏اى نباشد كه چون شب كند يا صبح نمايد سه بار بگويد: «به خدا خشنودم كه پروردگارم باشد و به اسلام كه دينم باشد و به محمد (ص) كه پيغمبرم باشد و به قرآن براى اينكه تبليغ به من كند و به على براى اينكه رهبر و پيشوايم باشد» جز اينكه بر خداى عزيز جبّار سزاوار است كه در روز رستاخيز او را خشنود سازد. فرمود: چون شب مى‏كرد، مى‏فرمود: بامدادان كرديم در شكرگزارى خدا و شب نموديم در سپاس خدا، خدايا از آن تو است سپاس چونان كه بامداد كرديم با تسليم به تو در حال سلامت. فرمود: در هر بامداد مى‏گفت: شب كرديم در شكرگزارى خدا و بامداد كرديم در سپاس‏گزارى خدا، سپاس از آن خدا است چونان كه بامداد كرديم با تسليم به تو در حال سلامت.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۲۹۵

محمد بن على در حديثى مرفوع از امير المؤمنين عليه السلام حديث كند كه شيوه آن حضرت چنين بود كه (هنگام بامداد) ميگفته: «اللهم انى و هذا النهار خلقان من خلقك، اللهم لا تبتلنى به و لا تبتله بى، اللهم و لا تره منى جرأة على معاصيك و لا ركوبا لمحارمك، اللهم اصرف عنى الازل و اللأواء و البلوى و سوء القضاء و شماتة الاعداء و منظر السوء في نفسى و مالى» . و فرمود: و بنده‏اى نباشد كه چون شب كند و يا بامداد كند و سه بار بگويد: «رضيت باللَّه ربا و بالاسلام دينا و بمحمد (ص) نبيا و بالقرآن بلاغا و بعلى اماما» جز اينكه بر خداى عزيز جبار ثابت است كه روز قيامت او را خشنود سازد. و گويد: كه امير المؤمنين عليه السلام چون شب ميكرد ميفرمود: «اصبحنا اللَّه شاكرين و امسينا اللَّه حامدين فلك الحمد كما امسينا لك مسلمين سالمين». گويد: و چون بامداد كرد فرمود: «امسينا للَّه شاكرين و أصبحنا للَّه حامدين و الحمد اللَّه كما اصبحنا لك مسلمين سالمين»

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۴۲۳

از او، از محمد بن على مروى است كه آن را مرفوع ساخته به سوى اميرالمؤمنين عليه السلام كه مى‏فرمود: «اللَّهُمَّ انّى‏ وَهذا النَّهارَ خَلْقانِ ... وَمَنْظَرَ السُّوءِ فى‏ نَفْسى‏ وَمالى‏؛ خداوندا! به درستى كه من و اين روز، دو آفريده‏ايم از آفريده تو. خداوندا! ميازما مرا به آن و ميازما آن را به من. خداوندا! و منما به آن از من دليرى را بر گناهان تو، و نه سوار شدن و مرتكب شدن بر محرمات تو. خداوندا! بگردان از من تنگى و سختى و زحمت و بلا، و بدى قضا و قدر، و شماتت و شادى دشمنان، و نگريستن بد را در خودم و مالم». و فرمود كه: «هيچ بنده‏اى نيست كه در هنگامى كه صبح و شام مى‏كند، سه مرتبه بگويد كه: رَضيتُ بِاللَّهِ رَبّاً وَبِالْاسْلامِ ديناً وَبِمُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَالِهِ نَبِيّاً وَبالْقُرْانِ بَلاغاً وَبِعَلِّىٍ اماماً؛ «خشنود شدم به خدا، از روى پروردگارى و به اسلام، از روى كيش و به محمد، صلوات فرستد خدا بر او و آلش، از روى پيغمبرى و به قرآن، از روى رسانيدن و به على، در حالتى كه امام من باشد»، مگر آنكه بر خداى عزيز جبّار واجب و سزاوار است كه در روز قيامت او را خشنود گرداند». و فرمود كه: آن حضرت عليه السلام چون شام مى‏كرد، مى‏فرمود كه: «أَصْبحْنا لِلَّهِ شاكِرينَ وَأَمسَيْنا لِلَّهِ حامِدينَ فَلَكَ الْحَمْدُ كَما أَمْسَيْنا لَكَ مُسْلِمينَ سالِمينَ: صبح كرده‏ايم خدا را ستايش‏گران، و شام كرده‏ايم خدا را ستايندگان. پس تو را است ستايش، چنان كه شام كرده‏ايم از برايت مسلمانان سالمان». و چون صبح مى‏كرد، مى‏فرمود كه: «أَمْسَيْنا لِلَّهِ شاكِرينَ وَأَصَبَحْنا لِلَّهِ حامِدينَ فَلَكَ الْحَمْدُ كَما أَصْبَحْنا لَكَ مُسْلِمينَ سالِمينَ: شام كرده‏ايم خدا را شكركنندگان، و صبح كرده‏ايم خدا را ستايندگان. پس تو را است حمد، چنان كه صبح كرده‏ايم از برايت مسلمانان سالمان».