روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۸۱۶

آدرس: الكافي، جلد ۲، كِتَابُ الدُّعَاء

محمد بن يحيي عن احمد بن محمد بن عيسي و علي بن ابراهيم عن ابيه جميعا عن ابن ابي عمير عن الحسن بن عطيه عن رزين صاحب الانماط عن احدهما ع قال :

مَنْ قَالَ‏ اَللَّهُمَّ إِنِّي أُشْهِدُكَ وَ أُشْهِدُ مَلاَئِكَتَكَ اَلْمُقَرَّبِينَ وَ حَمَلَةَ عَرْشِكَ‏ اَلْمُصْطَفَيْنَ أَنَّكَ أَنْتَ اَللَّهُ لاَ إِلَهَ إِلاَّ أَنْتَ اَلرَّحْمَنُ‏ اَلرَّحِيمُ وَ أَنَ‏ مُحَمَّداً عَبْدُكَ وَ رَسُولُكَ وَ أَنَّ فُلاَنَ بْنَ فُلاَنٍ‏ إِمَامِي وَ وَلِيِّي وَ أَنَّ أَبَاهُ رَسُولَ اَللَّهِ ص‏ وَ عَلِيّاً وَ اَلْحَسَنَ‏ وَ اَلْحُسَيْنَ‏ وَ فُلاَناً وَ فُلاَناً حَتَّى يَنْتَهِيَ إِلَيْهِ أَئِمَّتِي وَ أَوْلِيَائِي عَلَى ذَلِكَ أَحْيَا وَ عَلَيْهِ أَمُوتُ وَ عَلَيْهِ أُبْعَثُ‏ يَوْمَ اَلْقِيَامَةِ وَ أَبْرَأُ مِنْ فُلاَنٍ وَ فُلاَنٍ وَ فُلاَنٍ فَإِنْ مَاتَ فِي لَيْلَتِهِ دَخَلَ‏ اَلْجَنَّةَ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۶, ۱۶۹

از رزين پتو فروش از امام باقر و يا از امام صادق (ع) فرمود: هر كه بگويد: بار خدايا من تو را گواه گيرم و فرشته‏هاى مقربت را و حاملان عرش تو را كه بر گزيده‏اند بر اينكه توئى خدا نيست شايسته پرستشى جز تو بخشاينده و مهربانى، و گواهم كه محمد بنده و رسول تو است، و بر اين كه فلان، امام من و ولى من است و بر بنده و رسول تو است، و بر اينكه فلان، امام من و ولى من است و بر اينكه پدرش رسول خدا (ص) با على و حسن و حسين و فلان و فلان تا برسد به او (يعنى امامِ زمان) امامان و اولياء منند، بر اين عقيده زنده بمانم و بر آن بميرم و با آن در قيامت مبعوث شود و بى‏زارم از فلان و فلان و فلان و اگر در همان شب بميرد به بهشت رود.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۲۹۱

رزين از يكى از دو امام باقر و يا صادق عليهما السلام حديث كند كه فرمود: هر كه بگويد: «اللهم انى اشهدك و اشهد ملائكتك المقربين و حملة عرشك المصطفين انك انت اللَّه لا اله انت الرحمن الرحيم و ان محمدا عبدك و رسولك و ان فلان بن فلان‏ (و بجاى آن نام امام زمان و پدر بزرگوارش عليهما السلام را ببرد) امامى و وليى و اباه رسول اللَّه صلى اللَّه عليه و آله و سلم و عليا و الحسن و الحسين و فلانا و فلانا - و امامان بعد از حسين عليه السلام را تا برسد به امام زمان عليه السلام نام ببرد- ائمتى و اوليائى على ذلك احيا و عليه أموت و عليه ابعث يوم القيامة و أبرأ من فلان و فلان و فلان‏ » پس اگر در همان شب بميرد وارد بهشت گردد.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۴۱۷

محمد بن يحيى، از احمد بن محمد بن عيسى و على بن ابراهيم، از پدرش، هر دو، از ابن‏ابى‏عمير، از حسن بن عطيّه، از رزين صاحب انماط، از امام محمد باقر يا امام جعفر صادق عليهما السلام روايت كرده‏اند كه فرمود: «هر كه بگويد كه: اللَّهُمَّ انّى‏ أُشْهِدُكَ ... وَأَبْرَءُ مِنْ فُلانٍ وَفُلانٍ وَفُلانٍ؛ «خداوندا! به درستى كه من گواه مى‏گردانم تو را و گواه مى‏گردانم فرشتگان تو را، كه نزديك‏گردانيده شدگانند، و بردارندگان عرش تو را، كه برگزيده‏اند، كه تو، تويى خدا. نيست خدايى، مگر تو و مهربان و بخشاينده، و اينكه محمد بنده تو و فرستاده تو است، و اينكه محمد، پسر حسن، پيشواى من و اختياردار من است، و اينكه پدرش فرستاده خدا. رحمت فرستد خدا بر او و آل او و على و حسن و حسين و على، پسر حسين و محمد، پسر على و جعفر، پسر محمد و موسى، پسر جعفر و على، پسر موسى و محمد، پسر على‏ و على، پسر محمد و حسن، پسر على و محمد، پسر حسن، پيشوايان من و اختيارداران من‏اند. بر اين زنده‏ام و بر آن مى‏ميرم و بر آن برانگيخته مى‏شوم در روز رستاخيز، و بيزارم از فلانى و فلانى»، پس اگر در آن شب بميرد، داخل بهشت شود» «۱». ( ۱). آن‏چه مذكور شد، بعضى صريح حديث است و بعضى به كنايه ادا شده؛ زيرا كه، در حديث، بعد از« و رسولك»، چنين است كه و« انّ فلان بن فلان امامى»، و بعد از« والحسين و فلاناً و فلاناً حتّى ينتهى الَيه ائمّتى»، و ضمير در اليه راجح است به سوى حضرت صاحب الزّمان- صلوات اللَّه و سلامه عليه-؛ و شايد كه ذكر آن حضرت در اوّل، به اعتبار آن است كه آن حضرت بزرگتر فايده‏بخشى است از براى مؤمنان؛ زيرا كه او شفا است از براى خشم سينه‏هاى ايشان، به واسطه غلبه بر دشمنان كافر ايشان، و ذكرش در آخر، به اعتبار مرتبه وجود او است و به جهت مبالغه در توسّل به آن حضرت عليه السلام. و آنكه تصريح به نام نامى و اسم گرامى آن حضرت را تجويز نمى‏كند، به جاى محمد، در هر دو جا الحجّه مى‏گويد، وليكن اظهر جواز آن است، چنان‏كه در رساله عليحده بيان آن كرده‏ام.( مترجم)