روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۵۵۵

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

عده من اصحابنا عن احمد بن محمد عن علي بن الحكم عن عبد الله بن جندب عن سفيان بن السمط قال قال ابو عبد الله ع :

إِنَّ اَللَّهَ إِذَا أَرَادَ بِعَبْدٍ خَيْراً فَأَذْنَبَ ذَنْباً أَتْبَعَهُ بِنَقِمَةٍ وَ يُذَكِّرُهُ اَلاِسْتِغْفَارَ وَ إِذَا أَرَادَ بِعَبْدٍ شَرّاً فَأَذْنَبَ ذَنْباً أَتْبَعَهُ بِنِعْمَةٍ لِيُنْسِيَهُ‏ اَلاِسْتِغْفَارَ وَ يَتَمَادَى بِهَا وَ هُوَ قَوْلُ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ سَنَسْتَدْرِجُهُمْ‏ مِنْ حَيْثُ لاََ يَعْلَمُونَ‏ بِالنِّعَمِ عِنْدَ اَلْمَعَاصِي

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۵۵۵

از امام صادق (ع)، فرمود: به راستى چون خدا خير بنده‏اى را خواهد و آن بنده گناهى كند، خدا دنبالش او را كيفرى دهد و به ياد او آورد و استغفار كند و چون بد بنده‏اى را خواهد و آن بنده گناهى كند، دنبالش به او نعمتى دهد تا استغفار را از ياد او ببرد و به آن گناه ادامه دهد و اين است معنى قول خدا عز و جل (۱۸۲ سوره اعراف): «محققاً آنها را نعمت گير كنيم از راهى كه ندانند» يعنى به وسيله نعمت دادن وقتى كه مرتكب گناه شوند.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۱۸۸

حضرت صادق عليه السلام فرمود: همانا چون خداوند خوبى بنده‏اى را خواهد و آن بنده گناهى مرتكب شود خدا دنبالش او را كيفرى دهد و استغفار را بياد او اندازد، و چون براى بنده‏اى بدى خواهد و او گناهى كند خدا دنبالش نعمتى باو دهد تا استغفار را از ياد او ببرد و بآن حال ادامه دهد، و اين است گفتار خداى عز و جل «بتدريج و آهستگى آنها را غافلگير كنيم از راهيكه ندانند» (سوره اعراف‏ آيه ۱۸۲) يعنى بسبب (دادن) نعمت هنگام (ارتكاب) گناهان.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۲۶۱

چند نفر از اصحاب ما روايت كرده‏اند، از احمد بن محمد، از على بن حكم، از عبد اللَّه بن جندب، از سفيان بن سمط كه گفت: امام جعفر صادق عليه السلام فرمود: «به درستى كه خداى عز و جل چون نسبت به بنده‏اى خير و خوبى را اراده كند، پس آن بنده مرتكب گناهى شود، عقوبتى را در پى آن گناه درآورد، و استغفار را به يادش آورد، و چون بدى را به بنده‏اى اراده فرمايد، و آن بنده گناهى را مرتكب شود، نعمتى را در پى آن درآورد، تا آنكه استغفار را از خاطرش ببرد، و به آن نعمت تمادى كند (و از راه بيرون رود و طول دهد). و اين است معنى‏ قول خداى عز و جل: «سَنَسْتَدْرِجُهُمْ مِنْ حَيْثُ لا يَعْلَمُونَ» «۱»؛ يعنى: زود باشد كه بگيريم ايشان را درجه درجه و اندك اندك (به مهلت دادن در معصيت و امنيّت صحّت و ازدياد نعمت)، از آنجا كه ندانند» (كه اين استدراج است). و حضرت فرمود كه: «يعنى علم نداشته باشند به نعمت‏ها در نزد معصيت‏ها». ( ۱). اعراف، ۱۸۲.