روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۳۵

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

محمد بن يحيي عن احمد بن محمد بن عيسي عن الحسن بن محبوب عن مالك بن عطيه عن داود بن فرقد عن ابي عبد الله ع :

أَنَّ فِيمَا أَوْحَى اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَى‏ مُوسَى بْنِ عِمْرَانَ ع‏ يَا مُوسَى بْنَ عِمْرَانَ‏ مَا خَلَقْتُ خَلْقاً أَحَبَّ إِلَيَّ مِنْ عَبْدِيَ‏ اَلْمُؤْمِنِ فَإِنِّي إِنَّمَا أَبْتَلِيهِ‏ لِمَا هُوَ خَيْرٌ لَهُ وَ أُعَافِيهِ لِمَا هُوَ خَيْرٌ لَهُ وَ أَزْوِي‏ عَنْهُ مَا هُوَ شَرٌّ لَهُ لِمَا هُوَ خَيْرٌ لَهُ وَ أَنَا أَعْلَمُ بِمَا يَصْلُحُ عَلَيْهِ عَبْدِي فَلْيَصْبِرْ عَلَى بَلاَئِي وَ لْيَشْكُرْ نَعْمَائِي وَ لْيَرْضَ بِقَضَائِي أَكْتُبْهُ فِي اَلصِّدِّيقِينَ عِنْدِي إِذَا عَمِلَ بِرِضَائِي وَ أَطَاعَ أَمْرِي‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۱۹۵

از امام صادق (ع) كه فرمود: در آنچه خدا عز و جل به موسى بن عمران وحى كرد اين بود كه: اى موسى بن عمران، من هيچ آفريده را نيافريدم كه نزد من محبوبتر باشد از بنده مؤمنم، به راستى من او را گرفتار مى‏كنم براى آنچه كه خير او است و عافيت مى‏دهم براى آنچه كه خير او است و آنچه براى او بد است از او دريغ مى‏دارم بازهم براى آنچه كه خير او است، من داناترم بدان چه بنده من بدان اصلاح مى‏شود، بايد بر بلاى من صبر كند و به نعمت‏هاى من شكر كند و بايد راضى به قضاى من باشد تا او را در نزد خود در شمار صدّيقان نويسم وقتى به رضاى من كار كند و امر مرا اطاعت كنم.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۱۰۲

امام صادق عليه السّلام فرمود: در ضمن آنچه خداى عز و جل بموسى بن عمران وحى كرد اين بود كه: اى موسى بن عمران، مخلوقى كه نزدم دوست‏تر از بنده مؤمن باشد نيافريدم، من او را مبتلى كنم بآنچه براى او خير است و عافيت دهم بآنچه برايش خير است. آنچه شر اوست از او بگردانم، براى آنچه خير او است، و من بآنچه بنده‏ام را اصلاح كند داناترم، پس بايد بر بلايم صبر كند و نعمتهايم را شكر نمايد و بقضاأم راضى باشد، تا او را در زمره صديقين نزد خود نويسم، زمانى كه براى من عمل كند و امرم را اطاعت نمايد.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۱۸۱

محمد بن يحيى، از احمد بن محمد بن عيسى، از حسن بن محبوب، از مالك بن عطيّه، از داود بن فرقد، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه: «در ميان آن‏چه خداى عز و جل به سوى موسى بن عمران وحى فرمود، اين بود كه: اى موسى! پسر عمران! هيچ آفريده‏اى را نيافريدم، كه دوست‏تر باشد به سوى من، از بنده مؤمن من. و به درستى كه من او را مبتلى مى‏گردانم، به جهت آن‏چه از برايش بهتر است، و از او دور مى‏گردانم، به جهت آن‏چه از برايش بهتر است. و من داناترم به آن‏چه بنده من با آن به صلاح مى‏آيد؛ پس بايد كه بر بلاى من صبر كند، و نعمت‏هاى مرا شكر نمايد، و به قضاى من راضى باشد، تا او را در زمره صدّيقان بنويسم در نزد خويش، هرگاه به رضاى من عمل كند و امر مرا فرمان برد».