الذاريات ٤٧: تفاوت میان نسخه‌ها

از الکتاب
(Edited by QRobot)
 
(افزودن سال نزول)
خط ۱۶: خط ۱۶:
|-|معزی=و آسمان را بنیاد نهادیم به نیرویی و همانا مائیم فراخی‌دهندگان‌
|-|معزی=و آسمان را بنیاد نهادیم به نیرویی و همانا مائیم فراخی‌دهندگان‌
|-|</tabber><br />
|-|</tabber><br />
{{آيه | سوره = سوره الذاريات | نزول = | نام = [[شماره آیه در سوره::47|٤٧]] | قبلی = الذاريات ٤٦ | بعدی = الذاريات ٤٨  | کلمه = [[تعداد کلمات::7|٧]] | حرف =  }}
{{آيه | سوره = سوره الذاريات | نزول = [[نازل شده در سال::4|٤ بعثت]] | نام = [[شماره آیه در سوره::47|٤٧]] | قبلی = الذاريات ٤٦ | بعدی = الذاريات ٤٨  | کلمه = [[تعداد کلمات::7|٧]] | حرف =  }}
===معنی کلمات و عبارات===
===معنی کلمات و عبارات===
«أَیْدٍ»: قدرت و قوت (نگا: ص / ). در رسم‌الخط قرآنی با دو یاء نوشته شده است. «لَمُوسِعُونَ»: جمع مُوسِع، دارای قدرت و توانائی. گسترش‌دهنده. «إِنَّا لَمُوسِعُونَ»: این بخش از آیه، اشاره به نظریه گسترش جهان دارد. علم امروز ثابت کرده است که نه تنها کره زمین، بر اثر مواد آسمانی تدریجاً فربه و سنگین‌تر می‌شود، بلکه آسمانها نیز در حال گسترش هستند. ستارگانی که در یک کهکشان قرار دارند، به سرعت از مرکز کهکشان دور می‌شوند، و میلیاردها کهکشان در فضای جهان از یکدیگر دور می‌گردند، و بالاخره جهان پیوسته در حال انبساط و توسعه است. حتی دانشمندان می‌گویند: تمام کرات آسمانی و کهکشانها در آغاز در مرکز واحدی جمع بوده - با وزن مخصوص فوق‌العاده سنگین - سپس انفجار عظیم و بسیار وحشتناکی در آن رخ داده، و به دنبال آن، اجزای جهان متلاشی شده، و به صورت کرات درآمده است، و به سرعت در حال عقب‌نشینی و توسعه است (نگا: المنتخب. نمونه).
«أَیْدٍ»: قدرت و قوت (نگا: ص / ). در رسم‌الخط قرآنی با دو یاء نوشته شده است. «لَمُوسِعُونَ»: جمع مُوسِع، دارای قدرت و توانائی. گسترش‌دهنده. «إِنَّا لَمُوسِعُونَ»: این بخش از آیه، اشاره به نظریه گسترش جهان دارد. علم امروز ثابت کرده است که نه تنها کره زمین، بر اثر مواد آسمانی تدریجاً فربه و سنگین‌تر می‌شود، بلکه آسمانها نیز در حال گسترش هستند. ستارگانی که در یک کهکشان قرار دارند، به سرعت از مرکز کهکشان دور می‌شوند، و میلیاردها کهکشان در فضای جهان از یکدیگر دور می‌گردند، و بالاخره جهان پیوسته در حال انبساط و توسعه است. حتی دانشمندان می‌گویند: تمام کرات آسمانی و کهکشانها در آغاز در مرکز واحدی جمع بوده - با وزن مخصوص فوق‌العاده سنگین - سپس انفجار عظیم و بسیار وحشتناکی در آن رخ داده، و به دنبال آن، اجزای جهان متلاشی شده، و به صورت کرات درآمده است، و به سرعت در حال عقب‌نشینی و توسعه است (نگا: المنتخب. نمونه).

نسخهٔ ‏۳۱ خرداد ۱۳۹۴، ساعت ۰۴:۲۵


ترجمه

و ما آسمان را با قدرت بنا کردیم، و همواره آن را وسعت می‌بخشیم!

|و آسمان را با دستان [قدرت‌] خود بنا نهاديم و البته ما گسترش دهنده [ى آن‌] هستيم
و آسمان را به قدرت خود برافراشتيم، و بى‌گمان، ما [آسمان‌]گستريم!
و کاخ رفیع آسمان را ما به قدرت خود برافراشتیم و ماییم که مقتدریم.
و آسمان را به قدرت ونیرو بنا کردیم و ما [همواره] وسعت دهنده ایم.
و آسمان را به نيرو برافراشتيم و حقا كه ما تواناييم.
و آسمان را توانمندانه برافراشتیم و ما توانمندیم‌
و آسمان را به نيرو برافراشتيم و هر آينه ما تواناييم- يا گسترش‌دهنده‌ايم-.
ما آسمان را با قدرت بنا ساخته‌ایم و همواره آن را وسعت می‌بخشیم.
و آسمان را به نیروهایی برافراشتیم و بی‌گمان، همانا ما توسعه‌‌دهند‌گانیم.
و آسمان را بنیاد نهادیم به نیرویی و همانا مائیم فراخی‌دهندگان‌


الذاريات ٤٦ آیه ٤٧ الذاريات ٤٨
سوره : سوره الذاريات
نزول : ٤ بعثت
اطلاعات آماری
تعداد کلمات : ٧
تعداد حروف :

معنی کلمات و عبارات

«أَیْدٍ»: قدرت و قوت (نگا: ص / ). در رسم‌الخط قرآنی با دو یاء نوشته شده است. «لَمُوسِعُونَ»: جمع مُوسِع، دارای قدرت و توانائی. گسترش‌دهنده. «إِنَّا لَمُوسِعُونَ»: این بخش از آیه، اشاره به نظریه گسترش جهان دارد. علم امروز ثابت کرده است که نه تنها کره زمین، بر اثر مواد آسمانی تدریجاً فربه و سنگین‌تر می‌شود، بلکه آسمانها نیز در حال گسترش هستند. ستارگانی که در یک کهکشان قرار دارند، به سرعت از مرکز کهکشان دور می‌شوند، و میلیاردها کهکشان در فضای جهان از یکدیگر دور می‌گردند، و بالاخره جهان پیوسته در حال انبساط و توسعه است. حتی دانشمندان می‌گویند: تمام کرات آسمانی و کهکشانها در آغاز در مرکز واحدی جمع بوده - با وزن مخصوص فوق‌العاده سنگین - سپس انفجار عظیم و بسیار وحشتناکی در آن رخ داده، و به دنبال آن، اجزای جهان متلاشی شده، و به صورت کرات درآمده است، و به سرعت در حال عقب‌نشینی و توسعه است (نگا: المنتخب. نمونه).

آیات مرتبط (تعداد ریشه‌های مشترک)

تفسیر

نکات آیه

۱ - خداوند، بناکننده آسمان (و السّماء بنینها)

۲ - بناى آسمان، نمود قدرت و توانایى عظیم خداوند (و السّماء بنینها بأییْد) «أید» در اصل جمع «ید» است و در معانى قدرت و نعمت نیز به کار مى رود. مراد از «أید» در آیه شریفه، معناى اول (قدرت) است; یعنى، «و السّماء بنیناها بقوة». نکره آمدن «أید» نیز، بیانگر عظمت قدرت الهى است.

۳ - خداوند، آفریدگارى بى نیاز و توانا (و السّماء بنینها... و إنّا لموسعون) «موسع» (مفرد «موسعون») به معناى غنىِ قدرتمند است; یعنى، «إنّا لذو واسعة فى القدرة و الغنى».

۴ - مطالعه بناى شگفت آسمان، راهنماى انسان به عظمت قدرت و بى نیازى آفریدگار آن (و السّماء بنینها بأییْد)

۵ - نابودى اقوام کفرپیشه تاریخ، امرى آسان براى بنیانگذار بناى شگفت و عظیم آسمان (فأخذتهم الصعقة ... و السّماء بنینها بأییْد و إنّا لموسعون) در آیات پیشین سخن از هلاکت اقوام کفرپیشه تاریخ بود و در این آیه، سخن از قدرت مطلق و بى بدیل او است. از ارتباط این آیات، مطلب بالا استفاده مى شود.

۶ - آسمان، منشأ رزق نعمت روزافزون خداوند بر خلق * (و السّماء بنینها بأییْد و إنّا لموسعون) احتمال دارد که تعبیر «لموسعون» - پس از بیان بناى آسمان - اشاره به بذل نعمت گسترده خدا بر خلق داشته باشد که به صورت باران از آسمان تابش نور آفتاب و... بر اهل زمین فرو مى ریزد.

۷ - نظام آسمان ها، همچنان در حال گسترش، به تدبیر و اراده خداوند (و السّماء بنینها بأییْد و إنّا لموسعون) «لموسعون» - چنانکه برخى گفته اند - مى تواند بدین معنا باشد که ما آسمان را بنا نهادیم و همچنان بر وسعت و گستردگى آن مى افزاییم.

روایات و احادیث

۸ - عن أبى جعفر(ع): الید فى کلام العرب القوّة و النعمة قال: ...«و السّماء بنیناها بأییْد» أى بقوّة...;[۱] از امام باقر(ع) روایت شده است: ید در کلام عرب به معناى قوت و نعمت است. خداى عزّوجلّ فرموده: «و السماء بنیناها بأییْد» یعنى بقوة...».

موضوعات مرتبط

  • آسمان: آثار مطالعه آسمان ۴; اهمیت بناى آسمان ۲; بناى آسمان ۸; منشأ بناى آسمان ۱; منشأ گسترش آسمان ۷; نقش آسمان ۶
  • اقوام پیشین: سهولت هلاکت اقوام پیشین ۵
  • خدا: آثار اراده خدا ۷; آثار تدبیر خدا ۷; افعال خدا ۱; بى نیازى خدا ۳; خالقیت خدا ۳; دلایل بى نیازى خدا ۴; دلایل قدرت خدا ۴; قدرت خدا ۳، ۵، ۸; نشانه هاى قدرت خدا۲; نعمتهاى خدا ۶، ۸
  • روزى: منابع روزى ۶
  • کافران: سهولت هلاکت کافران ۵

منابع

  1. توحید صدوق، ص ۱۵۳، ب ۱۳، ح ۱; نورالثقلین، ج ۵، ص ۱۲۹، ح ۴۸.