مريم ٢٢: تفاوت میان نسخه‌ها

از الکتاب
(Edited by QRobot)
 
(افزودن سال نزول)
خط ۱۶: خط ۱۶:
|-|معزی=پس بارور شد بدو پس کناره گرفت بدو جایگاهی دور را
|-|معزی=پس بارور شد بدو پس کناره گرفت بدو جایگاهی دور را
|-|</tabber><br />
|-|</tabber><br />
{{آيه | سوره = سوره مريم | نزول = | نام = [[شماره آیه در سوره::22|٢٢]] | قبلی = مريم ٢١ | بعدی = مريم ٢٣  | کلمه = [[تعداد کلمات::5|٥]] | حرف =  }}
{{آيه | سوره = سوره مريم | نزول = [[نازل شده در سال::6|٦ بعثت]] | نام = [[شماره آیه در سوره::22|٢٢]] | قبلی = مريم ٢١ | بعدی = مريم ٢٣  | کلمه = [[تعداد کلمات::5|٥]] | حرف =  }}
===معنی کلمات و عبارات===
===معنی کلمات و عبارات===
«بِهِ»: حرف (ب) برای ملابسه و مصاحبه است، یعنی متلبّسه بِهِ (نگا: مؤمنون / ). «قَصِیّاً»: دور افتاده. بعید.
«بِهِ»: حرف (ب) برای ملابسه و مصاحبه است، یعنی متلبّسه بِهِ (نگا: مؤمنون / ). «قَصِیّاً»: دور افتاده. بعید.

نسخهٔ ‏۳۱ خرداد ۱۳۹۴، ساعت ۰۴:۰۲


ترجمه

سرانجام (مریم) به او باردار شد؛ و او را به نقطه دور دستی برد (و خلوت گزید)

|پس مريم به او حامله شد و با او در نقطه‌اى دوردست خلوت گزيد
پس [مريم‌] به او [=عيسى‌] آبستن شد و با او به مكان دورافتاده‌اى پناه جست.
پس مریم (به مشاهده جبرئیل، در گریبانش نسیم اهتزازی یافت و) به آن پسر بار برداشت و (برای آنکه از سرزنش قوم جاهل برکنار باشد) با آن به مکانی دور خلوت گزید.
پس به عیسی حامله شد و به خاطر او در مکانی دور کناره گرفت.
پس به او آبستن شد و او را با خود به مكانى دورافتاده برد.
سپس [مریم‌] به او باردار شد و با او در جایی دوردست کناره گرفت‌
پس به او (عيسى) بار گرفت، و با او به جايگاهى دور -از شهر و مردم- بيرون رفت.
(مشیّت خدا تحقّق یافت و مریم) بدو باردار شد و با جنین (خود عیسی) در مکان دوردستی گوشه گرفت.
پس مریم او [:عیسی] را بار گرفت. پس با وی به مکان دور افتاده‌ای افکنده شد.
پس بارور شد بدو پس کناره گرفت بدو جایگاهی دور را


مريم ٢١ آیه ٢٢ مريم ٢٣
سوره : سوره مريم
نزول : ٦ بعثت
اطلاعات آماری
تعداد کلمات : ٥
تعداد حروف :

معنی کلمات و عبارات

«بِهِ»: حرف (ب) برای ملابسه و مصاحبه است، یعنی متلبّسه بِهِ (نگا: مؤمنون / ). «قَصِیّاً»: دور افتاده. بعید.


تفسیر

نکات آیه

۱- حضرت مریم(س) به فرمان و خواست خداوند، بدون هیچ آمیزش جنسى به عیسى(ع) حامله شد. (فحملته)

۲- حضرت مریم(س) درپى حامله شدن به عیسى(ع)، از منطقه خویشاوندان خود فاصله گرفت و به مکان دوردستى رفت. (فحملته فانتبذت به مکانًا قصیًّا) «إنتباذ» از ریشه «نبذ» و به معناى دورى گزیدن است. «باء» در «به» یا براى ملابست و یا سببیه; یعنى دورى گزیدن مریم، همراه حمل خود و یا به خاطر آن، صورت گرفت. «قصىّ» صفت مشبهه و به معناى «دور» است.

۳- باردارشدن حضرت مریم(س)، نگرانى هایى را براى او همراه داشت. (فحملته فانتبذت به مکانًا قصیًّا) ترک محل سکونت و رفتن به مکانى دوردست، نشان آن است که مریم(س) از روبه روشدن با مردم و پاسخ گویى به آنها نگران بوده است. لغت «إنتباذ» (انزواطلبى کسى که براى حضور خود ارزش چندانى نمى بیند) نیز مؤید آن است.

روایات و احادیث

۴- «عن الرضا(ع) قال: لیلة خمس و عشرین من ذى القعدة ... ولد فیها عیسى بن مریم(ع) ... ; از امام رضا(ع) روایت شده که فرمود: شب بیست و پنجم ذى القعده عیسى(ع) تولد یافت».[۱]

۵- «عن سلیمان الجعفرى قال: قال أبوالحسن الرضا(ع): أتدرى ممّا حملت مریم(س)؟ فقلت: لا إلاّ أن تخبرنى فقال: من تمر الصرفان نزل بها جبرئیل، فأطعمها فحملت ; از سلیمان جعفرى روایت شده که گفت: امام رضا(ع) فرمود: آیا مى دانى مریم(ع) از چه چیز حامله شد؟ گفتم: نه مگر این که مرا خبر دهى پس فرمود: از خرماى «صرفان»[۲] که جبرئیل آن را آورد و مریم را با آن اطعام کرد، پس او حامله شد». [۳] خرماى صرفان، خرمایى است که در تابستان به دست مى آید، لکن به خاطر مقاوم بودنش در زمستان مصرف مى شود».[۴]

۶- «عن أبى الحسن موسى(ع): ... الیوم الذى حملت فیه مریم(س) یوم الجمعة للزوال; از امام کاظم(ع) روایت شده: ... روزى که مریم حامله شد، روز جمعه هنگام زوال بود».[۵]

۷- «عن أبى عبداللّه (ع) ... قال: إنّ مریم(ع) ... حملته سبع ساعات ; از امام صادق(ع) روایت شده که ... فرمود: همانا مریم(ع) ... هفت ساعت به عیسى(ع) حامله بود».[۶]

موضوعات مرتبط

  • خدا: اوامر خدا ۱; مشیت خدا ۱
  • عیسى(ع): تاریخ ولادت عیسى(ع) ۴
  • مریم(ع): آثار باردارى مریم(ع) ۳; باردارى مریم(ع) ۲; زمان باردارى مریم(ع) ۶; عزلت گزینى مریم(ع) ۲; عوامل نگرانى مریم(ع) ۳; قصه مریم(ع) ۱، ۲، ۷; کیفیت باردارى مریم(ع) ۵; مدت باردارى مریم(ع) ۷; منشأ باردارى مریم(ع) ۱

منابع

  1. من لایحضره الفقیه، ج ۲، ص ۵۴، ح ۱۵، مسلسل ۲۳۸; بحارالأنوار، ج ۱۴، ص ۲۱۴، ح ۱۳.
  2. محاسن برقى، ج ۲، ص ۵۳۷، ب ۱۱۰، ح ۸۱۱; بحارالأنوار، ج ۱۴، ص ۲۱۷، ح ۱۸.
  3. محاسن برقى، ج ۲، ص ۵۳۷، ب ۱۱۰، ح ۸۱۱; بحارالأنوار، ج ۱۴، ص ۲۱۷، ح ۱۸.
  4. محاسن برقى، ج ۲، ص ۵۳۷، ب ۱۱۰، ح ۸۱۱; بحارالأنوار، ج ۱۴، ص ۲۱۷، ح ۱۸.
  5. کافى، ج ۱، ص ۴۸۰، ح ۴; بحارالأنوار، ج ۱۴، ص ۲۱۳، ح ۱۱.
  6. قصص الانبیاء، ص ۲۶۶، ح ۳۰۵، فصل ۱; بحارالأنوار، ج ۱۴، ص ۲۱۶، ح ۱۷.