تفسیر:المیزان جلد۱۲ بخش۳۳: تفاوت میان نسخه‌ها

مفسرين گفته اند: كلمه «'''رزقا'''» مصدر و كلمه «'''شيئا'''» مفعول آن است ، و معنا چنين است : «'''كسى را مى پرستند كه نمى توانند چيزى را به ايشان روزى كند'''»

بعضى ديگر گفته اند: رزق ، به معناى مرزوق و «'''شيئا'''» بدل از آن است و بعضى ديگر گفته اند: «'''شيئا'''» مفعول مطلق بوده و تقدير چنين است :«'''لا يملك شيئا من الملك : مالك چيزى از ملك نيست '''»و از همه اين وجوه صحيح تر و بهتر وجه وسطى است .

ممكن است گفته شود: جمله «'''فى السموات و الارض '''» بدل از كلمه «'''رزقا'''» است كه از اقسام بدل ، بدل كل از بعض خواهد بود، و ترقى مطلب را افاده خواهد كرد، و معنا چنين مى شود «'''چيزهايى را مى پرستند كه نه تنها مالك رزقشان نيستند، بلكه در تمامى آسمانها و زمين مالك هيچ چيز نيستند'''».

و اينكه فرمود: «'''و لا يستطيعون '''» معنايش اين است كه نمى توانند مالك رزقى و چيزى باشند ممكن هم هست منسى المتعلق و جارى مجراى لازم باشد، يعنى اصلا استطاعتى ندارند.

در اين آيه در باره اصنام دو اعتبار جمع شده از جهت اينكه معمولا از سنگ يا چوب يا طلا و يا نقره ساخته مى شد، غير عاقل حساب شده و موصول غير عاقل يعنى «'''ما : چيزى كه '''» در باره اش بكار رفته و فرموده : «'''ما لا يملك : چيزى كه مالك نيست ...'''»

و از جهت اينكه آنها را آلهه مى خواندند و مى پرستيدند و پرستش جز براى عاقل تصور ندارد لذا در زمره عقلا به حساب آورده تعبير مخصوص عقلا را در باره اش بكار برده فرمود: «'''لا يستطيعون : و نمى توانند'''».

در اين آيه بار ديگر راهى براى بيان غرض اصلى از شمردن نعمتها باز نموده و به بيان آن مى پردازد، و در خلال چهار آيه نتيجه اصلى را كه همان اثبات توحيد و نبوت و معاد است تشريح مى كند، در آيه اول از آن مثالى كه براى خداى سبحان زدند نهى مى كند، و در آيه دوم براى بيان يكتايى خدا در ربوبيت مثلى مى آورد، و در آيه سوم در بيان نبوت و تشريع مثلى مى زند، و در آيه چهارم به مساله معاد مى پردازد.