۱۴٬۵۰۸
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۳ بخش۲۳: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←توجهى به سياق آيه و دلالت آن
| خط ۷۵: | خط ۷۵: | ||
<span id='link190'><span> | <span id='link190'><span> | ||
از سياق آيه چنين انتظار مى رفت كه در قبال گفته مشركان «أبَعَثَ اللّهُ بَشَراً رَسُولاً» بفرمايد: «لَبَعَثَ اللّهُ فِيهِم مَلَكاً رَسُولاً»، وليكن به دو جهت چنين نفرمود، بلكه به جاى آن فرمود: «لَنَزَّلنَا عَلَيهِم مِنَ السَّمَاءِ مَلَكاً رَسُولاً». | |||
از سياق آيه چنين انتظار مى رفت كه در | |||
جهت اول اين كه: شبهۀ ايشان را بهتر برطرف سازد. زيرا به طور كلّى وثنى ها و بت پرستان، چه از فرقه برهمائيان و چه بودائيان و چه صابئين، از مبعوث شدن يك فرد كامل بشر براى تكميل آدميان، آن طور كه مشركان عرب انكار و تعجب مى كردند، انكار و تحاشى ندارند، و به طورى كه از كتب مقدسه ايشان بر مى آيد، اين مسأله را امرى عادى شمرده و از آن شخص كامل به منجى و يا مصلح تعبير نموده، بعثتش را هم نزول إله به زمين و ظهور إله بر اهل زمين، | |||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۳ صفحه : ۲۸۷ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۳ صفحه : ۲۸۷ </center> | ||
و | و جلوۀ إله به صورت يك موجود زمينى تعبير مى كرده - و به طورى كه گفته شده - «بودا» و «يوذاسف» را، همان كاملين مى دانند. و به هرحال، بت پرستان معبود را عبارت از فرشته و يا جنّ و يا انسان در خود فرو رفته مى دانند، نه خداى سبحان را. | ||
پس | پس مشركان از رسالت يك فرد برجسته وحشت و تعجب نداشته اند، بلكه چيزى كه مورد انكار شديد ايشان است، اين است كه فرشته، كه خود از آلهه و مورد پرستش است، رسول به سوى يك فرد بشر گشته، دينى بياورد كه مردم بر طبق آن، خداى تعالى را كه به خيال ايشان اله غير معبود است، بپرستند، و به همين جهت در آيه شريفه، در جواب از توهم مشركان، رسالت فرشته به سوى يك فرد بشر را تصريح كرد تا مخالفت با خرافه ايشان را به حد كامل رسانده باشد، و بفهماند نه ملائكه معبود است، و نه خداى سبحان غيرقابل عبادت. | ||
جهت دوم | جهت دوم اين كه: خواست اشاره كند، به عموميت رسالت ملائكه و بفهماند كه در حقيقت، ملائكه به شخص پيغمبر نازل نشده، بلكه به عموم انسان نازل شده است. چيزى كه هست، تلقى و گرفتن وحى مخصوص به يك فرد از ايشان است، و اگر ديگران از آن محرومند، به خاطر قصورى است كه در خود ايشان است، و گرنه فيض خداى سبحان عمومى است، هرچند كه مستفيض از آن، اشخاص مخصوصى باشند. | ||
همچنان كه فرمود: | همچنان كه فرمود: «وَ مَا كَانَ عَطَاءُ رَبّّكَ مَحظُوراً»، و نيز فرمود: «قَالُوا لَن نُؤمِنَ حَتّى نُؤتَى مِثلَ مَا أُوتِىَ رُسُلُ اللهِ اللّهُ أعلَمُ حَيثُ يَجعَلُ رِسَالَتَهُ». | ||
و اين | و اين آيه، يعنى آيه مورد بحث، آن رواياتى را كه ائمه اهل بيت «عليهم السلام»، در باره فرق ميان «رسول» و «نبى» وارد شده، تأييد مى كند. زيرا در آن روايات آمده كه: «رسول»، عبارت است از انسانى كه مَلَك را مى بيند و صدايش را مى شنود، ولى «نبى»، آن كسى است كه پيام آسمانى را به صورت رؤيا مى گيرد، و چيزى به چشم نمى بيند. و ما پاره اى از اين اخبار را در جلد دوم اين كتاب، در ضمن بحث از نبوت ايراد كرديم. | ||
و از لطائف قرآن | و از لطائف قرآن كريم، تعبيرى است كه در آيه مورد بحث، از زندگى زمينى كرده و فرموده: «فِى الأرضِ يَمشُونَ مُطمَئِنّّينَ». زيرا رفتن و انتقال مكانى از اين سو به آن سوى زمين، و قرار داشتن تحت جاذبه زمين، از روشن ترين خواص زندگى مادى زمين است. | ||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۳ صفحه : ۲۸۸ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۳ صفحه : ۲۸۸ </center> | ||
<span id='link191'><span> | <span id='link191'><span> | ||
==چون دليل و برهان نتيجه نبخشيد، گواهى را به خدا واگذار == | ==چون دليل و برهان نتيجه نبخشيد، گواهى را به خدا واگذار == | ||
«'''قُلْ كفَى بِاللَّهِ شهِيدَا بَيْنى وَ بَيْنَكمْ إِنَّهُ كانَ بِعِبَادِهِ خَبِيرَا بَصِيراً'''»: | «'''قُلْ كفَى بِاللَّهِ شهِيدَا بَيْنى وَ بَيْنَكمْ إِنَّهُ كانَ بِعِبَادِهِ خَبِيرَا بَصِيراً'''»: | ||
