تفسیر:المیزان جلد۱۵ بخش۱: تفاوت میان نسخه‌ها

دادن زكات هم، از امورى است كه ايمان به خدا اقتضاى آن را دارد. چون انسان به كمال سعادت خود نمى رسد مگر آن كه در اجتماع سعادتمندى زندگى كند كه در آن، هر صاحب حقى، به حق خود مى رسد. و جامعه روى سعادت را نمى بيند مگر اين كه طبقات مختلف مردم در بهره مندى از مزاياى حيات و برخوردارى از امتعه زندگى در سطوحى نزديك به هم قرار داشته باشند. و انفاق مالى به فقراء و مساكين، از بزرگترين و قوی ترين عامل ها، براى رسيدن به اين هدف است.

«'''وَ الَّذِينَ هُمْ لِفُرُوجِهِمْ حَافِظونَ... هُمُ الْعَادُونَ'''»:

كلمۀ «فُرُوج»، جمع فرج است - و به طورى كه گفته اند - به معناى عورت زن و مرد است، كه مردم از بردن نام آن ها شرم مى كنند. و «حفظ فروج»، كنايه از اجتناب از مواقعه نامشروع است، از قبيل زنا و لواط و يا جمع شدن با حيوانات و امثال آن.

«'''إلاّ عَلَى أزوَاجِهِم أو مَا مَلَكَت أيمَانُهُم فَإنَّهُم غَيرُ مَلُومِين'''» - اين جمله، استثناء از حفظ فروج است. «أزواج» به معناى زنان حلال، و «مَا مَلَكَت أيمَانُهُم»، به معناى كنيزان مملوك است و معنايش اين است كه مواقعه با زنان خود و يا با كنيزان مملوك، ملامت ندارد.

«'''فَمَن ابتَغَى وَرَاءَ ذَلِكَ فَأُولَئِكَ هُمُ العَادُون '''» - اين آيه، تفريع است بر مطالب قبل، يعنى مستثنا و مستثنا منه - و معنايش اين است كه:  

وقتى مقتضاى ايمان، اين شد كه به كلّى فروج خود را حفظ كنند، مگر تنها از دو طايفه از زنان. پس هر كس با غير اين دو طايفه، مساس و ارتباط پيدا كند، متجاوز از حدود خدا شناخته مى شود، حدودى كه خداى تعالى براى مؤمنان قرار داده است.

در سابق، در ذيل آيه: «وَ لَا تَقرَبُوا الزِّنَى إنَّهُ كَانَ فَاحِشَةً وَ سَاءَ سَبِيلاً»، در جلد سيزدهم اين كتاب، كلامى پيرامون زنا و اين كه نوع بشرى را فاسد مى كند، مطرح كرديم.