تفسیر:المیزان جلد۱۲ بخش۲۸: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
| خط ۱۷: | خط ۱۷: | ||
اختلافى است كه در باره دين حق از نظر اعتقاد و يا از لحاظ عمل داشتند، و خداى تعالى آن را در دنيا در كتاب هايى فرستاده بود و در زبان انبيايش، به هر طريقى كه ممكن بود، بيان كرده بود، همچنان كه خودش فرمود: «وَ مَا أنزَلنَا عَلَيكَ الكِتَابَ إلّا لِتُبَيِّنَ لَهُمُ الَّذِى اختَلَفُوا فِيهِ». | اختلافى است كه در باره دين حق از نظر اعتقاد و يا از لحاظ عمل داشتند، و خداى تعالى آن را در دنيا در كتاب هايى فرستاده بود و در زبان انبيايش، به هر طريقى كه ممكن بود، بيان كرده بود، همچنان كه خودش فرمود: «وَ مَا أنزَلنَا عَلَيكَ الكِتَابَ إلّا لِتُبَيِّنَ لَهُمُ الَّذِى اختَلَفُوا فِيهِ». | ||
از همين جا براى روشنفكر متدبر روشن مى شود كه آن بيانى كه خدا در قيامت دارد، غير بيان دنيايى او، يعنى كتاب او و زبان انبياء و حكمت و موعظه و جدال پسنديده ايشان است. بيانى است كه ظهورش از همه اين ها بيشتر است، و بيانى كه اين قدر روشن باشد، جز عيان چيز ديگرى نمى توانند باشد. عيانى كه ديگر جايى براى شك و ترديد و وسوسه درونى باقى نمى گذارد. همچنان كه در آيه: «كُنتَ فِى غَفلَةٍ مِن هَذَا فَكَشَفنَا عَنكَ غِطَائَكَ فَبَصَرُكَ اليَومَ حَدِيدٌ»، و آيه: «يَومَئِذٍ يُوَفِّيهُمُ اللهُ دِينَهُمُ الحَقَّ وَ يَعلَمُونَ أنَّ اللهَ هُوَ | از همين جا براى روشنفكر متدبر روشن مى شود كه آن بيانى كه خدا در قيامت دارد، غير بيان دنيايى او، يعنى كتاب او و زبان انبياء و حكمت و موعظه و جدال پسنديده ايشان است. بيانى است كه ظهورش از همه اين ها بيشتر است، و بيانى كه اين قدر روشن باشد، جز عيان چيز ديگرى نمى توانند باشد. عيانى كه ديگر جايى براى شك و ترديد و وسوسه درونى باقى نمى گذارد. همچنان كه در آيه: «كُنتَ فِى غَفلَةٍ مِن هَذَا فَكَشَفنَا عَنكَ غِطَائَكَ فَبَصَرُكَ اليَومَ حَدِيدٌ»، و آيه: «يَومَئِذٍ يُوَفِّيهُمُ اللهُ دِينَهُمُ الحَقَّ وَ يَعلَمُونَ أنَّ اللهَ هُوَ الحَقُّ المُبِينُ»، به اين معنا اشاره مى فرمايد. | ||
پس آن روز، آن حقايق و معارف دينى را كه در باره اش اختلاف مى كردند، به چشم خود مى بينند، اعمال صالح را از كارهاى باطلى كه به طور دايم مى كردند، تميز مى دهند و حق برايشان مكشوف مى شود. | پس آن روز، آن حقايق و معارف دينى را كه در باره اش اختلاف مى كردند، به چشم خود مى بينند، اعمال صالح را از كارهاى باطلى كه به طور دايم مى كردند، تميز مى دهند و حق برايشان مكشوف مى شود. | ||
