تفسیر:المیزان جلد۱ بخش۱۴: تفاوت میان نسخه‌ها

==حديثى از امام رضا «عليه السلام» در اين كه: آنچه مصيبت و بدى به انسان مى رسد، از خود اوست ==

و در كتاب قرب الاسناد، از بزنطى روايت آمده كه گفت: به حضرت رضا «عليه السلام» عرضه داشتم: بعضى از اصحاب ما قائل به جبرند، و بعضى ديگر به استطاعت. شما چه مى فرمایى؟

 

به من فرمود: بنويس: «خدای تعالى فرمود: اى پسر آدم! آنچه تو براى خود می خواهى، و مى پندارى خواستت مستقلا از خودت است، چنين نيست، بلكه به مشيّت من می خواهى، و واجبات مرا با نيروى من انجام می دهى، و به وسيله نعمت من است كه بر نافرمانى من نيرو يافته اى. اين منم كه تو را شنوا و بينا و نيرومند كردم، «'''ما أصابك من حسنة فمن اللّه، و ما أصابك من سيّئة فمن نفسك'''»: آنچه خير و خوبى به تو مى رسد؛ از خداست و آنچه مصيبت و بدى مى رسد، از خود توست، و اين بدان جهت است كه من به خوبی ها، سزاوارتر از توام، و تو به بدى ها، سزاوارتر از منى. باز اين بدان جهت است كه من از آنچه مى كنم، بازخواست نمى شوم، و انسان ها بازخواست مى شوند. اى بزنطى! با اين بيان، همۀ حرف ها را برايت گفتم، هرچه بخواهى، مى توانى از آن استفاده كنى»، (تا آخر حديث ).

اين حديث و يا قريب به آن، از طرق عامّه و خاصّه روايت شده. پس از اين حديث هم استفاده كرديم كه: از ميان افعال آنچه معصيت است، تنها بدان جهت كه معصيت است، به خدا نسبت داده نمی شود. و نيز اين را هم فهميديم كه چرا در روايت قبلى فرمود: اگر خدا خالق گناه و بدی ها بود، از آن بيزارى نمى جست، و اگر بيزارى جسته، تنها از شرك و زشتى هاى آنان بيزارى جسته، (تا آخر حديث ).