روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۸۶۸

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، كِتَابُ الْمَعِيشَة

روي عن اسحاق بن عمار عن ابي عبد الله ع او ابي ابراهيم ع قال :

اَلْعَارِيَّةُ لَيْسَ عَلَى مُسْتَعِيرِهَا ضَمَانٌ إِلاَّ أَنْ يُشْتَرَطَ إِلاَّ مَا كَانَ مِنْ ذَهَبٍ أَوْ فِضَّةٍ فَإِنَّهُمَا مَضْمُونَتَانِ اُشْتُرِطَا أَوْ لَمْ يُشْتَرَطَا وَ قَالَ ع إِذَا اُسْتُعِيرَتْ عَارِيَّةٌ بِغَيْرِ إِذْنِ صَاحِبِهَا فَهَلَكَتْ فَالْمُسْتَعِيرُ ضَامِنٌ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۴ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۱۱

اسحاق بن عمّار گويد: امام صادق يا امام كاظم عليهما السّلام فرمودند: در عاريه بر عاريه‏كننده ضمان نيست مگر اينكه شرط كنند (مثلا به شرط اينكه ضامن آن باشد اگر عيب كند يا تلف شود تاوان دهد) و در طلا و نقره و پول مسكوك چه طلا و چه نقره عاريه‏گيرنده ضامن آن خواهد بود چه شرط بر ضمان كرده باشند و چه نكرده باشند، و امام عليه السّلام فرمود: هر گاه مالى بدون اجازه صاحبش به عاريه گرفته شود و از بين رود، عاريه‏گيرنده ضامن خواهد بود.