روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۹۲۵

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، كِتَابُ الْحَج

: 

تَذَاكَرَ اَلنَّاسُ عِنْدَ اَلصَّادِقِ ع‏ أَمْرَ اَلْفُتُوَّةِ فَقَالَ تَظُنُّونَ أَمْرَ اَلْفُتُوَّةِ بِالْفِسْقِ وَ اَلْفُجُورِ إِنَّمَا اَلْفُتُوَّةُ وَ اَلْمُرُوءَةُ طَعَامٌ مَوْضُوعٌ وَ نَائِلٌ مَبْذُولٌ بِشَيْ‏ءٍ مَعْرُوفٍ وَ أَذًى مَكْفُوفٌ فَأَمَّا تِلْكَ‏ فَشَطَارَةٌ وَ فِسْقٌ ثُمَّ قَالَ مَا اَلْمُرُوءَةُ فَقَالَ اَلنَّاسُ لاَ نَعْلَمُ قَالَ اَلْمُرُوءَةُ وَ اَللَّهِ‏ أَنْ يَضَعَ اَلرَّجُلُ خِوَانَهُ‏ بِفِنَاءِ دَارِهِ وَ اَلْمُرُوءَةُ مُرُوءَتَانِ مُرُوءَةٌ فِي اَلْحَضَرِ وَ مُرُوءَةٌ فِي اَلسَّفَرِ فَأَمَّا اَلَّتِي فِي اَلْحَضَرِ فَتِلاَوَةُ اَلْقُرْآنِ‏ وَ لُزُومُ اَلْمَسَاجِدِ وَ اَلْمَشْيُ مَعَ اَلْإِخْوَانِ فِي اَلْحَوَائِجِ‏ وَ اَلنِّعْمَةُ تُرَى عَلَى اَلْخَادِمِ أَنَّهَا تَسُرُّ اَلصَّدِيقَ وَ تَكْبِتُ اَلْعَدُوَّ وَ أَمَّا اَلَّتِي فِي اَلسَّفَرِ فَكَثْرَةُ اَلزَّادِ وَ طِيبُهُ وَ بَذْلُهُ لِمَنْ كَانَ مَعَكَ وَ كِتْمَانُكَ عَلَى اَلْقَوْمِ أَمْرَهُمْ بَعْدَ مُفَارَقَتِكَ إِيَّاهُمْ وَ كَثْرَةُ اَلْمِزَاحِ فِي غَيْرِ مَا يُسْخِطُ اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ ثُمَّ قَالَ ع وَ اَلَّذِي بَعَثَ‏ جَدِّي ص‏ بِالْحَقِّ نَبِيّاً إِنَّ اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ لَيَرْزُقُ اَلْعَبْدَ عَلَى قَدْرِ اَلْمُرُوءَةِ وَ إِنَّ اَلْمَعُونَةَ تَنْزِلُ‏ عَلَى قَدْرِ اَلْمَئُونَةِ وَ إِنَّ اَلصَّبْرَ يَنْزِلُ عَلَى قَدْرِ شِدَّةِ اَلْبَلاَءِ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۳ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۱۷۳

مردم در حضور امام صادق عليه السّلام در باره فتوت گفتگو كردند، امام فرمود: شما كار فتوت را بفسق و فجور گمان ميبريد. همانا كه فتوت و مروّت خوانى نهاده، و دستى بعطاء گشاده، و آزارى بازداشته است، و امّا آنچه شما گمان ميبريد خيانت و فسق است. سپس فرمود: مروّت چيست؟ مردم گفتند: نميدانيم امام گفت: مروّت- بخدا قسم- اينست كه شخص خوان طعامش را در جلو خان خانه‏اش قرار دهد. و مروّت بر دو گونه است: مروّتى در حضر، و مروّتى در سفر. امّا آنكه در حضر است، تلاوت قرآن و حضور دائم در مساجد، و همگام بودن با ياران در رفع حوائج، و نعمتى كه بر خادم ديده شود چنان كه دوست را شاد، و دشمن را سركوب سازد. و امّا مروّتى كه در سفر است عبارتست از فراوانى و خوبى توشه، و بذل آن بهمراهان، و كتمان اسرار همسفران، پس از جدا شدن از ايشان، و كثرت مزاح در غير مطالبى كه موجب خشم خداى عزّ و جلّ گردد. آنگاه فرمود: قسم به آن كسى كه جدّ من صلوات اللَّه عليه و آله را به آئين حقّ به نبوّت مبعوث كرد، كه خداى عزّ و جلّ روزى شخص را به اندازه مروّتش قرار ميدهد، و يارى به اندازه مئونه نازل مى‏شود، و صبر بقدر شدّت بلاء فرود مى‏آيد.