روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۵۵۱

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، كِتَابُ الْحَج

و في روايه ابي الحسين الاسدي رضي الله عنه عن سهل بن زياد عن جعفر بن عثمان الدارمي عن سليمان بن جعفر قال :

سَأَلْتُ‏ أَبَا اَلْحَسَنِ ع‏ عَنِ اَلتَّلْبِيَةِ وَ عِلَّتِهَا فَقَالَ إِنَّ اَلنَّاسَ إِذَا أَحْرَمُوا نَادَاهُمُ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ فَقَالَ عِبَادِي وَ إِمَائِي لَأُحَرِّمَنَّكُمْ عَلَى‏ اَلنَّارِ كَمَا أَحْرَمْتُمْ لِي فَقَوْلُهُمْ‏ لَبَّيْكَ اَللَّهُمَّ لَبَّيْكَ إِجَابَةٌ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَى نِدَائِهِ لَهُمْ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۳ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۱۵

و در روايت ابو الحسين اسدى- رضى اللَّه عنه- از سهل بن زياد از جعفر بن عثمان دارمى از سليمان بن جعفر آمده است كه گفت: ابو الحسن عليه السّلام را از تلبيه و علّت آن پرسيدم فرمود: همانا مردم چون محرم شوند خداى عزّ و جلّ ايشان را ندا ميدهد كه «اى غلامان من، و اى كنيزان من هر آينه من پيكر شما را بر دوزخ حرام كردم همان گونه كه شما براى من محرم شديد؛ و بنا بر اين لبّيك گفتن ايشان اجابت و پاسخ ندائى است كه از سوى خداوند متوجّه ايشان شده است». و علّت اينكه «سعى» را ميان صفا و مروه قرار داده‏اند اينست كه شيطان در آن وادى بر ابراهيم عليه السّلام نمايان شد، پس ابراهيم عليه السّلام بحالى كه با شياطين در جنگ بود بسعى پرداخت و در پوئيدن راه شتاب گرفت.