روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۱۴۱۹

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، كِتَابُ الْحَج

و روي محمد بن حكيم قال :

قُلْتُ‏ لِأَبِي عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ اَلرَّجُلُ اَلْأَعْمَى وَ اَلْمَرْأَةُ اَلضَّعِيفَةُ يَكُونَانِ مَعَ اَلْجَمَّالِ اَلْأَعْرَابِيِّ فَإِذَا أَفَاضَ بِهِمْ مِنْ‏ عَرَفَاتٍ‏ مَرَّ بِهِمْ كَمَا هُمْ إِلَى‏ مِنًى‏ وَ لَمْ يَنْزِلْ بِهِمْ‏ جَمْعاً فَقَالَ أَ لَيْسَ قَدْ صَلَّوْا بِهَا فَقَدْ أَجْزَأَهُمْ قُلْتُ فَإِنْ لَمْ يُصَلُّوا بِهَا قَالَ ذَكَرُوا اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ فِيهَا فَإِنْ كَانُوا قَدْ ذَكَرُوا اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ فِيهَا فَقَدْ أَجْزَأَهُمْ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۳ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۳۵۷

و محمّد بن حكيم در روايت خود آورده است كه: به امام‏ صادق عليه السّلام معروض داشتم كه مردى نابينا و زنى ناتوان با شتردارى اعرابى- يعنى عرب صحرانشين- حجّ ميكنند، پس چون ايشان را از عرفات كوچ داده، همچنان بسوى منى به پيش رفته و آنان را در مشعر فرود نياورده است. پس امام فرمود: آيا نه اينست كه آنان در آنجا نماز گزارده‏اند؟ پس همان نماز براى ايشان كفايت ميكند: گفتم: پس اگر در آنجا نماز نگزارده باشند؟ فرمود: خداى عزّ و جلّ را ياد كرده‏اند، پس اگر در آنجا خداى عزّ و جلّ را ياد كرده باشند همان ذكر خدا ايشان را كفايت ميكند. و در باره كسى كه نسبت بحكم وقوف در مشعر جاهل بوده، روايت شده است كه: قنوت در نماز صبح در آن سرزمين او را كفايت ميكند، و اندكى از دعا كافى است.