روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۵۸۶

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ صَلَاةِ الْمَرِيضِ وَ الْمُغْمَى عَلَيْهِ وَ الضَّعِيفِ وَ الْمَبْطُونِ وَ الشَّيْخِ الْكَبِيرِ وَ غَيْرِ ذَلِك

و قال مرازم بن حكيم الازدي :

مَرِضْتُ أَرْبَعَةَ أَشْهُرٍ لَمْ أَتَنَفَّلْ فِيهَا فَقُلْتُ ذَلِكَ‏ لِأَبِي عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ فَقَالَ لَيْسَ عَلَيْكَ قَضَاءٌ إِنَّ اَلْمَرِيضَ لَيْسَ كَالصَّحِيحِ كُلُّ مَا غَلَبَ اَللَّهُ تَعَالَى عَلَيْهِ فَاللَّهُ أَوْلَى بِالْعُذْرِ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۹

از مرازم بن حكيم ازدى روايت كرده‏اند كه گفت: من چهار ماه بيمار بودم و در اين مدّت نافله نميخواندم، اين موضوع را به امام صادق عليه السّلام عرض كردم، آن حضرت فرمود: قضاى آن بر تو لازم نيست، همانا وضع بيمار مانند شخص تندرست نيست. و هر چه از امراض و بلاها را كه خداوند تعالى بر چنين شخصى وارد سازد، پس خداوند خود اولى به قبول عذر است.