روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۴۶۵

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ وَصْفِ الصَّلَاةِ مِنْ فَاتِحَتِهَا إِلَى خَاتِمَتِهَا

و سال محمد بن عمران ابا عبد الله ع فقال :

لِأَيِّ عِلَّةٍ يُجْهَرُ فِي صَلاَةِ اَلْجُمُعَةِ وَ صَلاَةِ اَلْمَغْرِبِ وَ صَلاَةِ اَلْعِشَاءِ اَلْآخِرَةِ وَ صَلاَةِ اَلْغَدَاةِ وَ سَائِرُ اَلصَّلَوَاتِ اَلظُّهْرُ وَ اَلْعَصْرُ لاَ يُجْهَرُ فِيهِمَا وَ لِأَيِّ عِلَّةٍ صَارَ اَلتَّسْبِيحُ فِي اَلرَّكْعَتَيْنِ اَلْأَخِيرَتَيْنِ أَفْضَلَ مِنَ اَلْقِرَاءَةِ قَالَ لِأَنَ‏ اَلنَّبِيَّ ص‏ لَمَّا أُسْرِيَ بِهِ إِلَى اَلسَّمَاءِ كَانَ أَوَّلَ صَلاَةٍ فَرَضَ اَللَّهُ عَلَيْهِ اَلظُّهْرُ يَوْمَ اَلْجُمُعَةِ فَأَضَافَ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَيْهِ اَلْمَلاَئِكَةَ تُصَلِّي خَلْفَهُ وَ أَمَرَ نَبِيَّهُ ع‏ أَنْ يَجْهَرَ بِالْقِرَاءَةِ لِيُبَيِّنَ لَهُمْ فَضْلَهُ‏ ثُمَّ فَرَضَ اَللَّهُ عَلَيْهِ اَلْعَصْرَ وَ لَمْ يُضِفْ إِلَيْهِ أَحَداً مِنَ اَلْمَلاَئِكَةِ وَ أَمَرَهُ أَنْ يُخْفِيَ اَلْقِرَاءَةَ لِأَنَّهُ لَمْ يَكُنْ وَرَاءَهُ أَحَدٌ ثُمَّ فَرَضَ عَلَيْهِ اَلْمَغْرِبَ وَ أَضَافَ إِلَيْهِ اَلْمَلاَئِكَةَ وَ أَمَرَهُ بِالْإِجْهَارِ وَ كَذَلِكَ اَلْعِشَاءُ اَلْآخِرَةُ فَلَمَّا كَانَ قُرْبَ اَلْفَجْرِ نَزَلَ فَفَرَضَ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَيْهِ اَلْفَجْرَ وَ أَمَرَهُ بِالْإِجْهَارِ لِيُبَيِّنَ لِلنَّاسِ فَضْلَهُ كَمَا بَيَّنَ لِلْمَلاَئِكَةِ فَلِهَذِهِ اَلْعِلَّةِ يُجْهَرُ فِيهَا وَ صَارَ اَلتَّسْبِيحُ أَفْضَلَ مِنَ اَلْقِرَاءَةِ فِي اَلْأَخِيرَتَيْنِ لِأَنَ‏ اَلنَّبِيَّ ص‏ لَمَّا كَانَ فِي اَلْأَخِيرَتَيْنِ ذَكَرَ مَا رَأَى مِنْ عَظَمَةِ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَدَهِشَ فَقَالَ‏ سُبْحَانَ اَللَّهِ وَ اَلْحَمْدُ لِلَّهِ وَ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اَللَّهُ وَ اَللَّهُ أَكْبَرُ فَلِذَلِكَ صَارَ اَلتَّسْبِيحُ أَفْضَلَ مِنَ اَلْقِرَاءَةِ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۷۹

محمّد بن عمران از امام صادق عليه السّلام سؤال كرد و گفت: به چه جهت در نماز جمعه و نماز مغرب و عشا و نماز صبح قراءت بلند خوانده مى‏شود و در ساير نمازها آهسته، و به چه علّت تسبيحات أربعه در ركعات آخر افضل از قراءت است؟ فرمود: زيرا رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله را كه به معراج بردند اوّلين نمازى كه از جانب خداوند بر او واجب شد نماز ظهر بود و خداوند فرشتگان را در آن نماز با وى شركت داد كه با آن حضرت نماز را به جماعت گزاردند و فرشتگان اقتدا كردند و خداوند بر رسولش فرمان داد قراءت را بلند بخواند تا فضلش بر آنها آشكار شود، سپس وقت نماز عصر رسيد و كسى با آن حضرت نبود و به فرادى نماز گزارد و خداوند امر فرمود آهسته بخواند چون كسى به او اقتدا ننموده بود، آنگاه نماز مغرب را بر او مقرّر فرمود و فرشتگان را فرمان داد تا به او اقتدا كنند و حضرت را امر فرمود كه قراءت را بلند بخواند و همچنين نماز عشاء، پس هنگامى كه نزديك طلوع فجر و صبح صادق شد بزمين بازگشت و با مردم به نماز صبح ايستاد و خداوند او را امر فرمود كه قراءت را بلند أداء كند تا بزرگى و فضلش بر همگان روشن شود همان طور كه براى فرشتگان‏ آشكار شد، و از اين جهت است كه آنها بلند خوانده مى‏شود، و تسبيحات أربعه در ركعت سوم و چهارم از آن جهت افضل است كه رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله در دو ركعت آخر عظمت و بزرگى خداوندش را مشاهده كرد و دلش بتپيد و بتسبيح پروردگارش زبان گشود و گفت: «سبحان اللَّه و الحمد للَّه و لا إله إلّا اللَّه و اللَّه اكبر» و از اين رو تسبيح پروردگار در ركعت‏هاى اخير افضل از قراءت گرديد.