روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۰۹۵

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، بَابُ التَّعْزِيَةِ وَ الْجَزَعِ عِنْدَ الْمُصِيبَةِ وَ زِيَارَةِ الْقُبُورِ وَ النَّوْحِ وَ الْمَأْتَمِ

و قال عمر بن يزيد :

قُلْتُ‏ لِأَبِي عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ يُصَلَّى عَنِ اَلْمَيِّتِ فَقَالَ نَعَمْ حَتَّى إِنَّهُ لَيَكُونُ فِي ضِيقٍ فَيُوَسِّعُ اَللَّهُ عَلَيْهِ ذَلِكَ اَلضِّيقَ ثُمَّ يُؤْتَى فَيُقَالُ لَهُ خُفِّفَ عَنْكَ هَذَا اَلضِّيقُ بِصَلاَةِ فُلاَنٍ أَخِيكَ عَنْكَ قَالَ فَقُلْتُ لَهُ فَأُشْرِكُ بَيْنَ رَجُلَيْنِ فِي رَكْعَتَيْنِ قَالَ نَعَمْ فَقَالَ ع إِنَّ اَلْمَيِّتَ لَيَفْرَحُ بِالتَّرَحُّمِ عَلَيْهِ وَ اَلاِسْتِغْفَارِ لَهُ كَمَا يَفْرَحُ اَلْحَيُّ بِالْهَدِيَّةِ تُهْدَى إِلَيْهِ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۲۶۶

عمر بن يزيد گويد: بامام صادق عليه السّلام عرض كردم: آيا بجاى ميّت يا براى ميّت ميتوان نماز خواند؟ آن حضرت فرمود: آرى، تا جايى كه بسا آن مرده در تنگى و سختى باشد و خداوند آن فشار و تنگى را بر او گشاده سازد، سپس فرشتگان بنزد او روند يا آن نماز را برايش برند و به او گويند: اين تنگى و فشار از تو تخفيف داده شد بسبب نمازى كه فلان برادر مؤمنت بجاى تو يا به نيابت از جانب تو بجا آورد، عمر گويد: به آن حضرت عرضكردم: آيا ميتوانم دو نفر ميّت را در دو ركعت نمازى كه ميخوانم شريك گردانم؟ فرمود: آرى ميتوانى، پس آن حضرت افزود: همانا مرده خوشحال مى‏شود بسبب ترحّم و استغفار كه جهت او ميكنند آنچنان كه شخص زنده با هديه‏اى كه باو تقديم مى‏شود شادمان ميگردد. و جايز است كه شخص حجّ خود يا عمره‏اش يا بعضى از نمازش يا قسمتى از طوافش را براى پاره‏اى يا يكى از اهل خود كه مرده است قرار دهد و او از آن بهره‏مند مى‏شود تا آنكه بسا باشد كه آن مرده مورد غضب الهى واقع شده باشد و بخشيده شود و يا اينكه در تنگى و فشار قبر باشد و بخاطر اين عبادات، بر او گشاده گردد و به ميّت نيز سبب اين فرج را اعلام كنند و هر گاه شخص اين عبادات را براى دشمن اهل بيت انجام دهد در عذاب او تخفيف داده مى‏شود و نيز خيرات و احسان و ثواب صله رحم و حجّ را براى مردگان و زندگان هر دو ميتوان قرار داد، و اما نماز جايز نيست بجاى شخص زنده خوانده شود.