روایت:الکافی جلد ۲ ش ۸۳۶

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

محمد بن يحيي عن احمد بن محمد عن الحسن بن محبوب عن ابي ايوب عن ابي عبيده عن ابي جعفر ع قال :

إِنَّمَا اَلْمُؤْمِنُ اَلَّذِي إِذَا رَضِيَ لَمْ يُدْخِلْهُ رِضَاهُ فِي إِثْمٍ وَ لاَ بَاطِلٍ وَ إِذَا سَخِطَ لَمْ يُخْرِجْهُ سَخَطُهُ مِنْ قَوْلِ اَلْحَقِّ وَ اَلَّذِي إِذَا قَدَرَ لَمْ تُخْرِجْهُ قُدْرَتُهُ إِلَى اَلتَّعَدِّي إِلَى مَا لَيْسَ لَهُ بِحَقٍ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۳۵

از امام باقر (ع) فرمود: همانا مؤمن كسى است كه چون بپسندد، پسندش او را به گناه و باطل نكشد و هر گاه خشم گيرد، خشمش او را از گفتار حق بدر نبرد و آنكه هر گاه توانا شود توانائى وى او را به تعدّى بدان چه حق او نيست نكشاند.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۳۳۰

امام باقر عليه السّلام فرمود: همانا مؤمن كسى است كه چون راضى و خرسند باشد، رضايتش او را بگناه و باطلى وارد نكند و چون ناراضى شود از سخن حق خارجش نكند، و كسى است كه چون قدرت يابد، قدرتش او را بآنچه حق ندارد نكشاند.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۵۷۷

محمد بن يحيى، از احمد بن محمد، از حسن بن محبوب، از ابوايّوب، از ابوعبيده، از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «جز اين نيست كه مؤمن كسى است كه چون خشنود گردد، خشنوديش او را در گناه و امر باطلى درنياورد. و چون به خشم آيد، خشمش او را از گفتار حق بيرون نبرد. و كسى است كه چون قدرت به هم رساند، قدرتش او را بيرون نبرد به سوى اينكه از حد درگذرد و برود به سوى آن‏چه او را سزاوار نباشد».