روایت:الکافی جلد ۲ ش ۸۳۴

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

علي بن ابراهيم عن محمد بن عيسي عن يونس عن صفوان الجمال قال قال ابو عبد الله ع :

إِنَّمَا اَلْمُؤْمِنُ اَلَّذِي إِذَا غَضِبَ لَمْ يُخْرِجْهُ غَضَبُهُ مِنْ حَقٍّ وَ إِذَا رَضِيَ‏ لَمْ يُدْخِلْهُ رِضَاهُ‏ فِي بَاطِلٍ وَ إِذَا قَدَرَ لَمْ يَأْخُذْ أَكْثَرَ مِمَّا لَهُ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۳۳

امام صادق (ع) فرمود: همانا مؤمن كسى است كه چون خشم گيرد، خشمش او را از حق بدر نبرد و چون بپسندد، پسندش او را به باطل نكشاند و چون توانست بيش از آنچه از او است بر نگيرد.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۳۳۰

امام صادق عليه السّلام فرمود: همانا مؤمن كسى است كه چون خشم كند، از حق نگذرد و چون راضى و خشنود گردد، در باطل قدم ننهد و چون قدرت يابد، بيشتر از حق خود نگيرد.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۵۷۷

على بن ابراهيم، از محمد بن عيسى، از يونس، از صفوان جمّال روايت كرده است كه گفت: امام جعفر صادق عليه السلام فرمود: «جز اين نيست كه مؤمن كسى است كه چون خشم گيرد، خشمش او را از حق بيرون نبرد. و چون خشنود گردد، خشنوديش او را در امر باطل درنياورد. و چون قادر شود، بيشتر از آن‏چه او را مى‏رسد فرا نگيرد».