روایت:الکافی جلد ۲ ش ۷۷۶

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

عنه عن ابيه عن ابن ابي عمير عن محمد بن حمران عن محمد بن مسلم عن ابي عبد الله ع قال :

إِنَّ اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ إِذَا أَرَادَ بِعَبْدٍ خَيْراً نَكَتَ فِي قَلْبِهِ نُكْتَةً بَيْضَاءَ وَ فَتَحَ مَسَامِعَ قَلْبِهِ وَ وَكَّلَ بِهِ مَلَكاً يُسَدِّدُهُ وَ إِذَا أَرَادَ بِعَبْدٍ سُوءاً نَكَتَ فِي قَلْبِهِ نُكْتَةً سَوْدَاءَ وَ سَدَّ مَسَامِعَ قَلْبِهِ وَ وَكَّلَ بِهِ شَيْطَاناً يُضِلُّهُ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۶۳۳

امام صادق (ع) فرمود: راستى كه خدا عز و جل چون خير بنده‏اى را خواهد، در دلش نقطه سپيدى افكند و گوشهاى دلش را بگشايد و به او فرشته‏اى گمارد كه كمك به او دهد و چون براى بنده‏اى بد خواهد، در دلش نقطه سياهى افكند و گوشهاى دلش را ببندد و به او شيطانى گمارد تا او را گمراه كند.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۳۰۴

امام صادق عليه السّلام فرمود: هر گاه خدا خير بنده‏ئى را خواهد، در دلش نقطه سفيدى اندازد و گوشهاى دلش را بگشايد، و بر او فرشته‏ئى گمارد كه استوارش دارد، و هر گاه بد بنده‏ئى را خواهد، در دلش نقطه سياهى افكند و گوشهاى دلش را ببندد و بر او شيطانى گمارد كه گمراهش كند. جمله معترضه- خدايا در اين صبح زود كه در ده «جا غرق» نشسته و اين اخبار را ترجمه ميكنم، و نسيم لطيف و هواى مطبوع مسخر اراده و فرمان ترا استشمام ميكنم، ميدانم تا اندازه‏ئى باين بنده عاصى لطف و عنايت فرموده و مشمول رحمتم داشته‏ئى كه بتفكر در اين احاديث و اخبارى كه از بهترين سخنان بشر عميق‏تر و روح افزاتر است موفقم فرموده‏ئى، اما نميدانم مشمول آنچه مينويسم: «هر گاه خدا خير بنده‏ئى را خواهد ...» ميباشم يا- نعوذ باللَّه- در جمله دوم داخلم، خدايا تو ميدانى كه اكنون دلم شكسته و چشمم تر است‏ الهى كفى علمك عن المقال و كفى كرمك عن السؤال.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۵۳۵

از او، از پدرش، از ابن‏ابى‏عمير، از محمد بن حمران، از محمد بن مسلم، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت است كه فرمود: «به درستى كه خداى- تعالى- هرگاه خوبى را به بنده‏اى اراده كند ...» تا آخر آن‏چه در آن باب ذكر شد، با اختلافى در سند. «۲» __________________________________________________

(۲). و در آنجا مذكور است كه در دلش نشانه‏اى را از نور پديد آورد و در اينجا مذكور است كه در دلش نشانه سفيدى را پديد آورد. و در اينجا آيه‏اى كه در حديث سابق است مذكور نيست و در آنجا مذكور است و تفاوتى غير از اين ندارند. و اگر كلينى رضى الله عنه اين دو باب را يك باب مى‏نمود و اين همه احاديث را مكرّر نمى‏فرمود بهتر بود. (مترجم)