روایت:الکافی جلد ۲ ش ۳۸۴

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

علي بن ابراهيم عن ابيه عن النوفلي عن السكوني عن ابي عبد الله ع قال قال رسول الله ص :

يُعَذِّبُ اَللَّهُ اَللِّسَانَ بِعَذَابٍ لاَ يُعَذِّبُ بِهِ شَيْئاً مِنَ اَلْجَوَارِحِ‏ فَيَقُولُ أَيْ رَبِّ عَذَّبْتَنِي بِعَذَابٍ لَمْ تُعَذِّبْ بِهِ شَيْئاً فَيُقَالُ لَهُ خَرَجَتْ مِنْكَ كَلِمَةٌ فَبَلَغَتْ مَشَارِقَ اَلْأَرْضِ وَ مَغَارِبَهَا فَسُفِكَ بِهَا اَلدَّمُ اَلْحَرَامُ وَ اُنْتُهِبَ بِهَا اَلْمَالُ اَلْحَرَامُ وَ اُنْتُهِكَ بِهَا اَلْفَرْجُ اَلْحَرَامُ وَ عِزَّتِي وَ جَلاَلِي لَأُعَذِّبَنَّكَ بِعَذَابٍ لاَ أُعَذِّبُ بِهِ شَيْئاً مِنْ جَوَارِحِكَ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۳۵۱

فرمود: زبان، عذابى شود كه هيچ كدام از اعضاى بدن نشوند و بگويد: پروردگارا مرا عذابى كردى كه چيزى را چنان عذاب نكردى، در پاسخ او گفته شود: از تو يك سخن در آمد در مشارق و مغارب زمين رسيد و به وسيله آن خونهاى محترم ريخته شد و مال محترم چپاول شد و عصمت محترم به باد رفت، به عزت و جلالم سوگند هر آينه به عذابى گرفتارت كنم كه هيچ عضوى را چنان عذاب نكنم.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۱۷۷

رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله فرمود: خدا زبان را عذابى كند كه هيچ يك از اعضاء را آن عذاب نكرده باشد، زبان گويد: پروردگارا مرا عذابى نمودى كه چيز ديگر را چنان عذابى ننمودى؟ باو گفته‏ شود تو يك جمله گفتى كه بمشارق و مغارب زمين رسيد و بوسيله آن خون محترم ريخته شد و مال محترم غارت شد و فرج محترم دريده شد، بعزت و جلالم سوگندت را عذابى كنم كه هيچ يك از اعضاء ديگر را آن گونه عذاب نكرده باشم.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۳۰۷

على بن ابراهيم، از پدرش، از نوفلى، از سكونى، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود كه: خدا زبان را به عذابى معذّب گرداند كه هيچ عضوى از اعضا را به آن عذاب، معذّب نكند؛ پس زبان عرض مى‏كند كه:اى پروردگار من! مرا به عذابى معذّب ساختى كه هيچ عضوى را به آن عذاب، معذّب نساختى؛ پس به زبان گفته مى‏شود كه: از تو سخنى بيرون آمد و به همه شرق و غرب زمين رسيد، و به سبب آن سخن، خونى كه ريختنش حرام بود و احترامى داشت، ريخته شد، و به واسطه آن، مال صاحب حرمت به غارت رفت، و فرج حرام پرده حرمتش به جهت آن دريد. سوگند ياد مى‏كنم به عزّت خويش، كه هر آينه تو را به عذابى معذّب سازم كه هيچ‏يك از اعضاى صاحب تو را به آن عذاب، معذّب نسازم».