روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۸۵۳

آدرس: الكافي، جلد ۲، كِتَابُ الدُّعَاء

محمد بن يحيي عن احمد بن محمد رفعه الي ابي عبد الله ع قال :

إِذَا أَوَى أَحَدُكُمْ إِلَى فِرَاشِهِ فَلْيَقُلِ‏ اَللَّهُمَّ إِنِّي اِحْتَبَسْتُ نَفْسِي‏ عِنْدَكَ فَاحْتَبِسْهَا فِي مَحَلِّ رِضْوَانِكَ وَ مَغْفِرَتِكَ وَ إِنْ رَدَدْتَهَا إِلَى بَدَنِي فَارْدُدْهَا مُؤْمِنَةً عَارِفَةً بِحَقِّ أَوْلِيَائِكَ حَتَّى تَتَوَفَّاهَا عَلَى ذَلِكَ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۶, ۲۰۵

امام صادق (ع) فرمود: چون يكى از شماها به بسترِ خود رود بايد بگويد: بار خدايا من روح خود را نزد تو باز داشتم و تو آن‏ را در جايگاه رضايت و آمرزش خويش باز دار و اگر به تنم باز گردانيدى، مؤمن و عارفش باز گردان بحق دوستانت تا آنكه او را به ايمان و عرفان دريافت كنى.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۳۱۰

و نيز آن حضرت عليه السّلام فرمود: چون يكى از شماها ببستر خود رود پس بگويد: «اللهم انى احتبست نفسى عندك فاحتبسها في محل رضوانك و مغفرتك و ان رددتها [الى بدنى‏] فارددها مؤمنة عارفة بحق اوليائك حتى تتوفاها على ذلك»

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۴۴۹

محمد بن يحيى، از احمد بن محمد روايت كرده و آن را مرفوع ساخته به سوى امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود: «چون يكى از شما به سوى فراش خود جا بگيرد، بايد كه بگويد: اللَّهُمَّ إِنِ احْتَبَسْتَ نَفْسِي ... حَتّى‏ تَتَوَفَّاهَا عَلى‏ ذلِكَ؛ خداوندا! به درستى كه من حبس كردم جان خودم را در نزد تو، پس حبس كن آن را در جاى خوشنودى خود و آمرزش خود، و اگر برگردانى آن را به سوى تن من، پس برگردان آن را گرونده و شناسا به حقّ دوستان تو، تا آنكه بميرانى آن را بر اين» «۱». ( ۱). و در بعضى از نسخ كافى به جاى« حسبت و فاحسبها»،« احتسب و فاحتسبها» واقع است، و احتساب، به شمار آوردن است و فردا از كسى خواستن.( مترجم)