روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۵۴۳

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

محمد بن يحيي عن احمد بن محمد عن علي بن الحكم عن معاويه بن وهب عن ابي عبد الله ع قال قال رسول الله ص :

قَالَ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ مَا مِنْ عَبْدٍ أُرِيدُ أَنْ أُدْخِلَهُ‏ اَلْجَنَّةَ إِلاَّ اِبْتَلَيْتُهُ فِي جَسَدِهِ فَإِنْ كَانَ‏ ذَلِكَ كَفَّارَةً لِذُنُوبِهِ وَ إِلاَّ شَدَّدْتُ عَلَيْهِ عِنْدَ مَوْتِهِ حَتَّى يَأْتِيَنِي وَ لاَ ذَنْبَ لَهُ ثُمَّ أُدْخِلُهُ‏ اَلْجَنَّةَ وَ مَا مِنْ عَبْدٍ أُرِيدُ أَنْ أُدْخِلَهُ‏ اَلنَّارَ إِلاَّ صَحَّحْتُ لَهُ جِسْمَهُ فَإِنْ كَانَ ذَلِكَ تَمَاماً لِطَلِبَتِهِ عِنْدِي وَ إِلاَّ آمَنْتُ خَوْفَهُ مِنْ سُلْطَانِهِ فَإِنْ كَانَ ذَلِكَ تَمَاماً لِطَلِبَتِهِ عِنْدِي وَ إِلاَّ وَسَّعْتُ عَلَيْهِ فِي رِزْقِهِ فَإِنْ كَانَ ذَلِكَ تَمَاماً لِطَلِبَتِهِ عِنْدِي وَ إِلاَّ هَوَّنْتُ عَلَيْهِ مَوْتَهُ حَتَّى يَأْتِيَنِي وَ لاَ حَسَنَةَ لَهُ عِنْدِي ثُمَّ أُدْخِلُهُ‏ اَلنَّارَ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۵۴۱

از امام صادق (ع)، فرمود: رسول خدا (ص) فرموده است: خدا عز و جل فرمايد: هيچ بنده نباشد كه بخواهم او را به بهشت برم جز آنكه در تنش گرفتارى دهم و اگر كفّاره گناهانش شود (او را بس است) و گر نه مرگ را بر او سخت كنم تا نزد من آيد و گناهى نداشته باشد، سپس او را به بهشت برم و هيچ بنده نباشد كه بخواهم او را به دوزخ برم جز آنكه تنش را سالم سازم و اگر هر چه از من خواهد، بدان به پايان رسد (او را بس باشد) و گر نه روزيش را فراوان سازم و اگر طلبش تمام شود از من و اگر نه مرگش را آسان سازم تا نزد من آيد و از من حسنه‏اى بستانكار نباشد و سپس او را به دوزخ برم.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۱۸۲

حضرت صادق عليه السّلام فرمود: رسول خدا (ص) فرموده است: خداى عز و جل فرمايد: هيچ: بنده‏اى نباشد كه من بخواهم او را ببهشت ببرم جز آنكه او را ببلائى در تنش دچار كنم، پس اگر آن كفاره گناهانش شد (كه پاك شود) و گر نه هنگام مرگش بر او سخت گيرم تا نزد من آيد و گناهى بر او نباشد سپس او را ببهشت برم، و هيچ بنده‏اى نباشد كه بخواهم او را بدوزخ برم جز آنكه تنش را سالم كنم، پس اگر بدان سبب آنچه از من خواهد بپايان رسد (حسابش پاك شود) و گر نه از ترس آنكه بر او تسلط دارد آسوده خاطرش كنم، پس اگر طلبى كه نزد من دارد بدان پايان يابد (كه رها شود) و گر نه روزيش را بر او فراخ كنم، پس اگر طلبش از اين تمام شود (كه او را بس باشد) و گر نه (در آخر كار) مرگ را بر او آسان كنم تا نزد من آيد و هيچ كردار نيكى نزد من نداشته باشد سپس او را بدوزخ برم.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۲۵۱

محمد بن يحيى، از احمد بن محمد، از على بن حكم، از معاويه بن وهب، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود كه: خداى عز و جل فرموده است كه: هيچ بنده‏اى نيست كه خواسته باشم كه او را داخل بهشت گردانم، مگر آنكه او را در بدنش مبتلا گردانم كه عليل و رنجور باشد. پس اگر آن ابتلاء، كفّاره گناهان او گردد، فنعم المطلوب [/ چه بهتر]، و اگر نه، در نزد مردنش بر او سخت گيرم، تا آنكه بيايد و او را گناهى نباشد، و او را داخل بهشت گردانم. و هيچ بنده‏اى نيست كه خواسته باشم كه او را داخل آتش دوزخ گردانم، مگر آنكه بدنش را از براى او صحيح گردانم كه تندرست باشد. پس اگر آن تندرستى تمام باشد در تلافى از براى طلبى كه در نزد من دارد، فبها، و اگر نه، ترس او را از سلطان او ايمن گردانم. پس اگر آن ايمنى تمام باشد از براى طلبى كه در نزد من دارد، و اگر نه، در روزيش بر او توسعه دهم. پس اگر آن توسعه تمام باشد از براى طلبى كه در نزد من دارد، و اگر نه، مردنش را بر او سهل و آسان گردانم، تا آنكه به نزد من آيد، و او را حسنه و ثوابى نباشد، پس او را داخل آتش دوزخ گردانم».