روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۵۰۲

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

علي بن ابراهيم عن ابيه عن ابن ابي عمير عن ابي ايوب عن ابي بصير قال :

قُلْتُ‏ لِأَبِي عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ يََا أَيُّهَا اَلَّذِينَ آمَنُوا تُوبُوا إِلَى اَللََّهِ تَوْبَةً نَصُوحاً قَالَ هُوَ اَلذَّنْبُ اَلَّذِي لاَ يَعُودُ فِيهِ أَبَداً قُلْتُ وَ أَيُّنَا لَمْ يَعُدْ فَقَالَ يَا أَبَا مُحَمَّدٍ إِنَّ اَللَّهَ يُحِبُّ مِنْ عِبَادِهِ اَلْمُفَتَّنَ اَلتَّوَّابَ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۵۱۱

از ابى بصير، گويد: به امام صادق (ع) گفتم: (۸ سوره تحريم): «أيا آن كسانى كه گرويديد، توبه كنيد به درگاه خدا توبه نصوح» (يعنى چه؟) فرمود: آن توبه از گناهى است كه هرگز بدان باز نگردد، گفتم: كدام ما هست كه باز نمى‏گردد؟ در پاسخ فرمود: اى ابا محمد! راستى كه خدا دوست دارد از بنده‏هاى خود گول خور بسيار توبه كار را.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۱۶۵

ابو بصير گويد (راجع بهمين آيه) بحضرت صادق عليه السّلام عرضكردم (كه معناى آن چيست؟) فرمود: آن گناهى است كه هرگز در آن بازنگردد، عرضكردم: كداميك از ما هست كه باز نگردد؟ فرمود: اى ابا محمد همانا خداوند از (ميان) بندگانش دوست دارد آن كس را كه در فتنه (گناه) واقع شود و بسيار توبه كند.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۲۲۵

على بن ابراهيم، از پدرش، از ابن ابى عمير، از ابو ايّوب، از ابو بصير روايت كرده است كه گفت: به خدمت امام جعفر صادق عليه السلام عرض كردم كه: «يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا تُوبُوا إِلَى اللَّهِ تَوْبَةً نَصُوحاً». فرمود كه: «آن، گناهى است كه هرگز در آن عود نكند». عرض كردم كه: كدام يك از ما است كه عود نكرده و برنگشته؟ فرمود كه: «اى ابامحمد! به درستى كه خداى عز و جل دوست مى‏دارد از بندگان خويش، كسى را كه فريب خورده و در گناه افتاده باشد، و توبه كرده باشد».