روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۴۴۲

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

محمد بن يحيي عن احمد بن محمد عن علي بن الحكم عن موسي بن بكر عن زراره عن ابي جعفر ع :

فِي قَوْلِ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ آخَرُونَ مُرْجَوْنَ لِأَمْرِ اَللََّهِ‏ قَالَ قَوْمٌ كَانُوا مُشْرِكِينَ فَقَتَلُوا مِثْلَ‏ حَمْزَةَ وَ جَعْفَرٍ وَ أَشْبَاهَهُمَا مِنَ اَلْمُؤْمِنِينَ ثُمَّ إِنَّهُمْ دَخَلُوا فِي‏ اَلْإِسْلاَمِ‏ فَوَحَّدُوا اَللَّهَ وَ تَرَكُوا اَلشِّرْكَ وَ لَمْ يَعْرِفُوا اَلْإِيمَانَ بِقُلُوبِهِمْ فَيَكُونُوا مِنَ اَلْمُؤْمِنِينَ فَتَجِبَ لَهُمُ‏ اَلْجَنَّةُ وَ لَمْ يَكُونُوا عَلَى جُحُودِهِمْ فَيَكْفُرُوا فَتَجِبَ لَهُمُ اَلنَّارُ فَهُمْ عَلَى تِلْكَ اَلْحَالِ‏ إِمََّا يُعَذِّبُهُمْ وَ إِمََّا يَتُوبُ عَلَيْهِمْ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۵, ۴۵۳

از زراره، از امام باقر (ع) در قول خدا عز و جل (۱۰۷ سوره توبه): «و ديگرانى كه كارشان با خدا است» فرمود: مردمى بودند مشرك و چون حمزه و جعفر و مانند آنها را كشتند كه از مؤمنان بودند، سپس همانها مسلمان شدند و خدا را به يگانگى شناختند و شرك را به دور انداختند و ايمان در دل آنها ننشست تا از مؤمنان باشند و بهشت بايستِ آنها باشد و بر حال جحود و انكار خود نماندند تا كافر باشند و دوزخ را سزند، پس بر اين وضع معلّق هستند، يا خدا آنها را عذاب مى‏كند و يا آنكه توبه آنها را مى‏پذيرد و از آنها در مى‏گذرد.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۱۳۱

حضرت باقر عليه السّلام در گفتار خداى عز و جل: «و ديگران كه باميد خداوند» (سوره توبه آيه ۱۰۶) فرمود: اينها مردمى مشرك بودند، كه مانند حمزه و جعفر و نظائر ايشان را از مؤمنين كشتند، سپس همانها مسلمان شدند پس خدا را بيگانگى شناختند و شرك را رها كردند، و بدلهايشان ايمان را نپذيرفتند تا از مؤمنين باشند و بهشت بر آنها واجب گردد، و بر انكارشان نيز نماندند تا كافر باشند و آتش دوزخ بر آنها لازم باشد، پس آنها بر همين منوال هستند يا خدا عذابشان كند و يا توبه‏شان را بپذيرد.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۱۷۵

محمد بن يحيى، از احمد بن محمد، از على بن حكم، از موسى بن بكر، از زراره، از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است در قول خداى عز و جل: «وَ آخَرُونَ مُرْجَوْنَ لِأَمْرِ اللَّهِ» «۱»؛ يعنى: «و گروهى ديگراز متخلّفان، باز داشته‏شدگان و به تأخير افتادگانند، كه حكم ايشان، موقوف است براى نزول فرمان خدا درباره ايشان». و گفت كه: آن حضرت فرمود كه: «ايشان، گروهى هستند كه مشرك بودند. پس مثل حمزه سيّدالشهدا و جعفر طيّار و امثال ايشان را از مؤمنان- رحمة اللَّه عليهم-، كشتند. بعد از آن، ايشان در دين اسلام داخل شدند، و خداى عز و جل را به يگانگى پرستيدند، و شرك را ترك كردند، و به دل‏هاى خود، ايمان را نشناختند كه از جمله مؤمنان باشند، و به اين سبب، بهشت از براى ايشان واجب شود، و بر انكار خويش نبودند كه كافر باشند، و به اين علّت، آتش دوزخ از براى ايشان واجب باشد. پس ايشان بر اين حالت خواهند بود: «إِمَّا يُعَذِّبُهُمْ وَ إِمَّا يَتُوبُ عَلَيْهِمْ» «۲»؛ يعنى: يا خدا ايشان را عذاب نمايد، و يا توبه ايشان را قبول فرمايد، و بر ايشان رجوع كند به مغفرت و آمرزش». __________________________________________________

(۱). توبه، ۱۰۶.
(۲). توبه، ۱۰۶.