روایت:الکافی جلد ۱ ش ۲۹۲

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ التَّوْحِيدِ

علي بن محمد عن سهل بن زياد عن جعفر بن محمد بن حمزه قال :

كَتَبْتُ إِلَى‏ اَلرَّجُلِ ع‏ أَسْأَلُهُ أَنَّ مَوَالِيَكَ‏ اِخْتَلَفُوا فِي اَلْعِلْمِ فَقَالَ بَعْضُهُمْ لَمْ يَزَلِ اَللَّهُ عَالِماً قَبْلَ فِعْلِ اَلْأَشْيَاءِ وَ قَالَ بَعْضُهُمْ لاَ نَقُولُ لَمْ يَزَلِ اَللَّهُ عَالِماً لِأَنَّ مَعْنَى يَعْلَمُ يَفْعَلُ‏ فَإِنْ أَثْبَتْنَا اَلْعِلْمَ‏ فَقَدْ أَثْبَتْنَا فِي اَلْأَزَلِ مَعَهُ شَيْئاً فَإِنْ رَأَيْتَ جَعَلَنِيَ اَللَّهُ فِدَاكَ أَنْ تُعَلِّمَنِي مِنْ ذَلِكَ مَا أَقِفُ عَلَيْهِ وَ لاَ أَجُوزُهُ‏ فَكَتَبَ ع بِخَطِّهِ لَمْ يَزَلِ اَللَّهُ عَالِماً تَبَارَكَ‏ وَ تَعَالَى ذِكْرُهُ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۱, ۳۱۱

جعفر بن محمد بن حمزه گويد: نوشتم بدان مرد و از او پرسيدم كه دوستانت در باره علم خدا اختلاف دارند، برخى گويند هميشه خدا دانا بوده حتى پيش از آفريدن چيزها و برخى گويند نگوئيم هميشه خدا دانا بوده زيرا معنى علم دارد اين است كه خلق كرده و اگر علم او را به مخلوقات ازلى دانيم در ازل چيزى با او ثابت كرده‏ايم، خدا مرا قربانت كند اگر صلاح دانى كه در اين موضوع چيزى به من بياموزى كه بر آن بپايم و از آن در نگذرم موجب تشكر است، به خط خودش به من نوشت: هميشه خداى تبارك و تعالى ذكره عالم بوده است.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۱, ۱۴۵

جعفر بن محمد بن حمزة گويد نوشتم بامام عليه السلام و پرسيدم كه دوستان شما در باره علم خدا اختلاف دارند بعضى گويند: خدا پيش از خلقت اشياء هم عالمست و بعضى گويند: ما نميگوئيم خدا هميشه عالمست، زيرا معنى ميداند، خلق ميكند است پس اگر علم هميشگى براى او ثابت كنيم: چيزى هميشگى با او ثابت كرده‏ايم (و قائل بدو قديم شده‏ايم) اگر صلاح بدانيد- خدايم قربانت كند نسبت باين موضوع چيزى بمن بياموزيد تا بر آن بايستم و از آن در نگذرم، حضرت بخط خود مرقوم فرمود خدا هميشه عالم است پر خير و بلند است ياد او

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۱, ۳۴۵

على بن محمد، از سهل بن زياد، از جعفر بن محمد بن حمزه روايت كرده است كه گفت: به خدمت امام موسى كاظم عليه السلام نوشتم و از آن حضرت سؤال كردم كه مواليان تو در علم خدا اختلاف كردند. بعضى از ايشان گفت كه: خدا هميشه عالم بود، پيش از آن‏كه چيزها را به فعل آورد. و بعضى از ايشان گفت: مگو كه خدا هميشه عالم بود؛ زيرا كه معنىِ مى‏داند آن است كه مى‏كند و دانش را به وجود مى‏آورد (بنابر اين‏كه علم ادراك است و آنْ فعل خدا است. و گويا كه اين قائل، توهم كرده است كه علم، از صفات فعلية است، چون خالق و رازق و امثال آن، و تحقق صفات فعليه، اقتضا مى‏كند كه غير او، با او باشد و لهذا گفت آنچه را كه راوى از او نقل كرده كه:) پس اگر علم را ثابت دانيم و بگوييم كه خدا هميشه عالم بوده، لازم مى‏آيد كه در ازل چيزى را با او ثابت كرده باشيم (و آن علمى است كه مصنوع آن جناب و زائد بر اصل ذات است، و ازل هميشگى و زمانى است كه آن را ابتدا نباشد). پس اگر صلاح دانى،- خدا مرا فداى تو گرداند- كه به من تعليم كنى از اين باب آنچه را كه بر آن مطلع شوم و از آن در نگذرم، بسيار انعام فرموده‏اى بر من. آن حضرت عليه السلام به خط خويش نوشت كه: «خداى- تبارك و تعالى ذكره- هميشه عالم بوده و خواهد بود» (و حضرت متعرض رد توهم قائل كه راوى روايت نموده، نگرديد؛ چه بطلان آن كمال ظهور دارد).