روایت:الکافی جلد ۱ ش ۱۴۱۵

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة

علي بن ابراهيم عن ابيه عن ابن ابي عمير عن حفص بن البختري عن ابي عبد الله ع قال :

اَلْأَنْفَالُ مَا لَمْ يُوجَفْ عَلَيْهِ بِ خَيْلٍ وَ لاََ رِكََابٍ‏ أَوْ قَوْمٌ صَالَحُوا أَوْ قَوْمٌ أَعْطَوْا بِأَيْدِيهِمْ‏ وَ كُلُّ أَرْضٍ خَرِبَةٍ وَ بُطُونُ اَلْأَوْدِيَةِ فَهُوَ لِرَسُولِ اَللَّهِ ص‏ وَ هُوَ لِلْإِمَامِ مِنْ بَعْدِهِ‏ يَضَعُهُ حَيْثُ يَشَاءُ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۳, ۶۰۷

از حفص بن بخترى از امام صادق (ع) فرمود: انفال، هر دست آوردى است كه به زور لشكر گرفته نشده، يا چيزى است كه مردمى به وجه مصالحه داده‏اند، يا به دست خود داده‏اند، و هر زمين بائر بى‏كشت و زرع، و ته رودخانه‏ها، و آن از آن رسول خدا (ص) و پس از او از امام (ع) است به هر مصرف خواهد برساند.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۲, ۴۹۱

امام صادق عليه السلام فرمود: انفال آنست كه: اسب و شتر بر آن رانده نشود (با جنگ و غلبه بدست نيايد) يا اموال مردمى است كه (با مسلمين) سازش كنند يا مردمى كه با دست خود بپردازند و هر زمين خراب و ته رودخانه‏ها از پيغمبر است و پس از او از آن امام است، بهر راه خواهد بمصرف رساند.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۲, ۸۲۹

على بن ابراهيم، از پدرش، از ابن ابى عمير، از حفص بن بَخترى، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «انفال، آن چيزى است كه اسب و شترى بر آن تاخته نشود، يا گروهى كه مصالحه كرده باشند، يا قومى كه به دست خويش داده باشند و هر زمين ويران كه آباد نباشد و اندران وادى‏ها (و ظاهر اين است كه مراد از آن، دشت‏ها باشد. و مرجع در آن چنانچه گفته‏اند به سوى عرف است مانند سرهاى كوه) حاصل آن‏كه آنچه به تفصيل مذكور گرديد، مال رسول خدا صلى الله عليه و آله است و همه اينها بعد از پيغمبر، از براى امام است كه آن را در هر جا كه خواهد مى‏گذارد و صرف مى‏نمايد».