طه ٣: تفاوت میان نسخهها
(Edited by QRobot) |
(افزودن سال نزول) |
||
خط ۱۶: | خط ۱۶: | ||
|-|معزی=جز یادآوریی برای آنکه میترسد | |-|معزی=جز یادآوریی برای آنکه میترسد | ||
|-|</tabber><br /> | |-|</tabber><br /> | ||
{{آيه | سوره = سوره طه | نزول = | {{آيه | سوره = سوره طه | نزول = [[نازل شده در سال::4|٤ بعثت]] | نام = [[شماره آیه در سوره::3|٣]] | قبلی = طه ٢ | بعدی = طه ٤ | کلمه = [[تعداد کلمات::4|٤]] | حرف = }} | ||
===معنی کلمات و عبارات=== | ===معنی کلمات و عبارات=== | ||
«إِلاّ»: لیکن. امّا. «إِلاّ تَذّکِرَةً»: لیکن برای پند و اندرز. استثناء منقطع است. «تَذْکِرَةً»: آنچه مایه یادآوری و سبب پندآموزی گردد. مصدر باب تفعیل است (نگا: اعلی / و ). | «إِلاّ»: لیکن. امّا. «إِلاّ تَذّکِرَةً»: لیکن برای پند و اندرز. استثناء منقطع است. «تَذْکِرَةً»: آنچه مایه یادآوری و سبب پندآموزی گردد. مصدر باب تفعیل است (نگا: اعلی / و ). |
نسخهٔ ۳۱ خرداد ۱۳۹۴، ساعت ۰۴:۰۳
ترجمه
طه ٢ | آیه ٣ | طه ٤ | ||||||||||||||
|
معنی کلمات و عبارات
«إِلاّ»: لیکن. امّا. «إِلاّ تَذّکِرَةً»: لیکن برای پند و اندرز. استثناء منقطع است. «تَذْکِرَةً»: آنچه مایه یادآوری و سبب پندآموزی گردد. مصدر باب تفعیل است (نگا: اعلی / و ).
تفسیر
- آيات ۱ - ۸ سوره طه
- غرض كلى آيات ، سوره طه
- توضيحى در مورد ((تذكره (( بودن قرآن كريم ((لمن يخشى ((
- بيان آيه : ((الرحمن على العرش استوى (( كه عموميت ملك و سلطه مطلقه خدا را افاده مىكند
- توضيح معناى آيه : ((و ان تجهر بالقول فانه يعلم السرواخفى (( كه عموميت تدبيرخداى سبحان را اثبات مى كند
- بيان وجه علت بودن (لا الاسماء الحسنى ) براى (لا اله الا الله )
- تفصيلى درباره ((اسماى حسنى (( و اختصاص آنها به خداى تعالى ((له الاسماءالحسنى ((
- بحث روايتى
- نقد و بررسى روايات فوق و بيان عدم سازگارى آنها با يكديگر
- بررسى اقوال مختلف مفسرين در معناى ((طه ((
- احاديثى درباره معناى ((طه (( و بيان حق مطلب در اين خصوص
- توضيح معناى آيه : ((و ان تجهر بالقول فانه يعلم السرواخفى (( كه عموميت تدبيرخداى سبحان را اثبات مى كند
- طريقه و روش ائمه : اهل بيت عليهم السلام در ارجاع متشابهات قرآن به محكمات
- مثالى براى روشن شدن مطلب
- نقد روش اكثر صحابه و تابعين و پيروانشان كه به نفى جهات نقص از خدا اكتفا كرده در آيات متشابه سكوت مى نموده اند
- تاءملى در وجه سكوت صحابه از اثبات صفات براى خدا
- نقد اعتذار فخر رازى درباره سكوت صحابه
- دو طايفه (مفوضه و مؤ وله ) كه هر دسته در تفسير آيات متشابه قرآن راهى (بيراهه اى )در پيش گرفته اند
- روايات و آيات متشابهات
- بررسى رواياتى كه در عرش موجودى جسمانى گفته اند
نکات آیه
۱- هدف از نزول قرآن بر پیامبر(ص)، هشدار و توجه دادن به مردم ونصیحت کردن آنان است. (ما أنزلنا ... إلاّ تذکرة لمن یخشى) استثناء در «إلاّ تذکرة» منقطع است و «تذکرة» مفعولٌ له مى باشد; یعنى، «لکن أنزلنا للتذکرة». «تذکرة» معنایى گسترده تر از «راهنمایى» و «نشانه» دارد و هرچه را مای توجه به چیزى گردد شامل مى شود (مفردات راغب) و به معناى «وعظ» نیز مى آید (مصباح و قاموس).
۲- پیامبر(ص) مسؤول ابلاغ قرآن و تذکردادن به مردم است و در مورد به ثمرنشستن آن مسؤولیِت ندارد. (ما أنزلنا علیک ... إلاّ تذکرة لمن یخشى)
۳- تعالیم قرآن، تنها در کسانى مؤثر است که توجه به عظمت خداوند در دل آنان هراس افکنده است. (إلاّ تذکره لمن یخشى ) «خشیة» ترسى است آمیخته با احساس عظمت (مفردات راغب). متعلق «یخشى» - به قرین آی بعد که عظمت نازل کننده قرآن را بیان کرده است - خداوند است.
۴- آموزش قرآن به اهل خشیت، آسان و بى نیاز از تحمل رنج و ناراحتى است. (ما أنزلنا ... لتشقى إلاّ تذکرة لمن یخشى )
۵- فرجام بى اعتنایى به پیام هاى قرآن، هراس انگیز و هولناک است. (إلاّ تذکرة لمن یخشى ) خشیت و ترس از خداوند، به معناى هراس از مجازات هاى او در صورت مخالفت با تذکرات قرآنى است.
۶- لزوم خداترسى و هراس از فرجام مخالفت با تعالیم قرآن (إلاّ تذکرة لمن یخشى )
۷- پیام قرآن، هماهنگ با فطرت آدمى و بیدارگر آن است. (إلاّ تذکرة لمن یخشى ) «تذکرة» - آن گونه که از «لسان العرب» برمى آید - به معناى به یاد انداختن فراموش شده ها است. یادآوربودن قرآن به این است که انسان را به آنچه در فطرت او نهفته است و از آن غفلت دارد متوجه سازد.
موضوعات مرتبط
- انسان: اهمیت تنبه انسان ها ۱
- تذکر: اهمیت تذکر به انسانها ۲
- ترس: عوامل ترس ۶
- خدا: خدا ترسان و قرآن ۴
- خشیت: آثار خشیت ۳; اهمیت خشیت ۶
- فطرت: عوامل تنبه فطرت ۷
- قرآن: اهمیت تبلیغ قرآن ۲; زمینه تأثیر قرآن ۳; سهولت تعلیم قرآن ۴; فرجام اعراض از قرآن ۶; فرجام شوم اعراض از قرآن ۵; فطریت تعالیم قرآن ۷; فلسفه نزول قرآن ۱; ویژگیهاى قرآن ۷
- محمد(ص): محدوده مسؤولیت محمد(ص) ۲
- موعظه: اهمیت موعظه ۱