بِذَات: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(Added word proximity by QBot) |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
__TOC__ | |||
''' [[ویژه:پیوند_به_این_صفحه/بِذَات | آیات شامل این کلمه ]]''' | ''' [[ویژه:پیوند_به_این_صفحه/بِذَات | آیات شامل این کلمه ]]''' | ||
| خط ۹: | خط ۱۰: | ||
*[[ریشه ذات | ذات]] (۳۰ بار) [[کلمه با ریشه:: ذات| ]] | *[[ریشه ذات | ذات]] (۳۰ بار) [[کلمه با ریشه:: ذات| ]] | ||
=== قاموس قرآن === | |||
مؤنث ذو است به معنى صاحب نحو [آل عمران:119]، موصوف آن جمع است لذا مؤنث آمده يعنى: خدا به چيزهائى كه در سينههاست و مصاحب سينه هاست داناست. اسن كلمه 30 بار در قرآن آمده است [ذاريات:7]. چون سماءِ مؤنث است لذا وصف آن ذات آمده. تثنيه آن ذواتان و جمعش ذوات است نحو [رحمن:49]. هر كه از مقام پروردگار خويش بترسد دو بهشت دارد... هر دو داراى شاخه هاست. اما جمع آن در كلام مجيد بكار نرفته است. ناگفته نماند: ذات گاهى به معنى طرف، حال و نفس الشيى آمده نحو [كهف:17]. يعنى از كهف آنها بطرف راست ميل مىكند و نحو [انفال:1]. يعنى حاليكه در ميان خويش داريد اصلاح كنيد. در اقرب الموارد پس از شمردن موارد استعمال آن مىگويد در اكثر اين عبارات راجع آن است كه ذات همان ذات به معناى صاحب باشد. | |||
===کلمات [[راهنما:نزدیک مکانی|نزدیک مکانی]]=== | |||
<qcloud> | |||
وَ:100, عَلِيم:96, الصّدُور:96, اللّه:54, إِنّه:48, إِن:45, هُو:32, مَا:32, فِي:30, الّذِين:25, أَ:24, الْأَرْض:21, الّذِي:21, إِذ:20, مِن:19, بِمَا:17, يَعْلَم:17, يَا:16, آمِنُوا:16, نُمَتّعُهُم:16, تَمْسَسْکُم:16, أَيّهَا:16, قَلِيلا:16, بِاللّه:16, إِذَا:16, لا:16, لَم:16, يُعْلِنُون:15, مَس:15, يُرِيکُمُوهُم:15, حَسَنَة:15, يَأْتِکُم:15, جَعَلَکُم:15, ثُم:15, تَعْمَلُون:15, بِه:15, تَوَلّوْا:15, سَلّم:15, بِکَلِمَاتِه:15, مِنْکُم:14, بِغَيْظِکُم:14, اللّيْل:14, کُنْتُم:14, تُعْلِنُون:14, مَن:14, خَلاَئِف:14, نَضْطَرّهُم:14, يَقْبَل:14, عَمِلُوا:14, إِلَى:14, آمَنُوا:14, الْحَق:14, الْإِنْسَان:14, قُلُوبِکُم:14, اجْهَرُوا:14, تَسُؤْهُم:14, رَسُولِه:14, دَابّة:14, نَبَأ:14, التّوْبَة:13, ضُرّ:13, يُحِق:13, النّهَار:13, مُوتُوا:13, يَوْم:13, الْتَقَيْتُم:13, لٰکِن:13, کُونُوا:13, خَلَق:13, السّمَاوَات:13, أَو:13, اتّقُوا:13, کَفَرُوا:12, قَوّامِين:12, غَيْب:12, قَوْلَکُم:12, دَعَا:12, يُسِرّون:12, عَذَاب:12, قُل:12, أَنْفِقُوا:12, عَن:12, الْتَقَى:12, فَيُنَبّئُکُم:12, فَنُنَبّئُهُم:12, أَسِرّوا:12, عِبَادِه:12, تُسِرّون:12, يُولِج:12, مِمّا:12, الْغَيْظ:12, لِلّه:12, لِيُمَحّص:12, الْأَمْر:12, مَرْجِعُهُم:12, تُصِبْکُم:12, إِلاّ:12, غَلِيظ:12, عَالِم:12, رَبّه:12, الْبَاطِل:12, الْجَمْعَان:12, مَرْجِعُکُم:12, أَطَعْنَا:12, فَمَن:12, أَعْيُنِکُم:12, إِلَيْنَا:11, رَبّکُم:11, سَمِعْنَا:10, صُدُورِکُم:10, الْأَنَامِل:10, کُفْرُه:10, لَتَنَازَعْتُم:10, يَمْح:10, ثِيَابَهُم:10 | |||
</qcloud> | |||
===تکرار در هر سال نزول=== | |||
{{#ask:[[رده:آیات قرآن]] [[نازل شده در سال::+]] [[کلمه غیر ربط::بِذَات]] | |||
|?نازل شده در سال | |||
|mainlabel=- | |||
|headers=show | |||
|limit=2000 | |||
|format=jqplotchart | |||
|charttype=line | |||
|charttitle=نمودار تکرار در هر سال نزول | |||
|labelaxislabel=سال نزول | |||
|smoothlines=yes | |||
|numbersaxislabel=دفعات تکرار | |||
|distribution=yes | |||
|min=0 | |||
|datalabels=value | |||
|distributionsort=none | |||
|ticklabels=yes | |||
|colorscheme=rdbu | |||
|chartlegend=none | |||
}} | |||
[[رده:كلمات قرآن]] | [[رده:كلمات قرآن]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۱ دی ۱۳۹۵، ساعت ۱۳:۴۳
«ذات» که مذکر آن «ذو» مى باشد، در اصل به معناى «صاحب» آمده است; هر چند در تعبیرات فلاسفه به معناى عین و حقیقت و گوهر اشیاء به کار مى رود. اما به گفته «راغب» در «مفردات» این اصطلاحى است که در کلام عرب وجود ندارد. و به این ترتیب جمله «إِنَّهُ عَلِیْمٌ بِذاتِ الصُّدُورِ» در سوره «شورى» مفهومش این است که خداوند از افکار و عقائدى که حاکم بر دلهاست و گویى صاحب و مالک آن شده، با خبر است و این اشاره لطیفى است، به حاکمیت و استقرار افکار، بر قلوب و ارواح انسان ها (دقت کنید). و «ذاتِ الصُّدُور» در سوره «حدید» اشاره به نیات و اعتقاداتى است که قلوب انسان ها را در اختیار خود گرفته است، و بر آن حاکم است (دقت کنید).
ریشه کلمه
قاموس قرآن
مؤنث ذو است به معنى صاحب نحو [آل عمران:119]، موصوف آن جمع است لذا مؤنث آمده يعنى: خدا به چيزهائى كه در سينههاست و مصاحب سينه هاست داناست. اسن كلمه 30 بار در قرآن آمده است [ذاريات:7]. چون سماءِ مؤنث است لذا وصف آن ذات آمده. تثنيه آن ذواتان و جمعش ذوات است نحو [رحمن:49]. هر كه از مقام پروردگار خويش بترسد دو بهشت دارد... هر دو داراى شاخه هاست. اما جمع آن در كلام مجيد بكار نرفته است. ناگفته نماند: ذات گاهى به معنى طرف، حال و نفس الشيى آمده نحو [كهف:17]. يعنى از كهف آنها بطرف راست ميل مىكند و نحو [انفال:1]. يعنى حاليكه در ميان خويش داريد اصلاح كنيد. در اقرب الموارد پس از شمردن موارد استعمال آن مىگويد در اكثر اين عبارات راجع آن است كه ذات همان ذات به معناى صاحب باشد.
