گمنام

تفسیر:المیزان جلد۱۵ بخش۳۱: تفاوت میان نسخه‌ها

از الکتاب
 
خط ۳۵۲: خط ۳۵۲:
<span id='link268'><span>
<span id='link268'><span>


==سؤ ال و جواب و مهاجه ابراهيم «ع» با پدر و قوم خود درباره پرستش بتها ==
==احتجاج ابراهيم «ع»، با پدر و قوم خود، درباره پرستش بت ها ==
«'''إِذْ قَالَ لاَبِيهِ وَ قَوْمِهِ مَا تَعْبُدُونَ'''»:
«'''إِذْ قَالَ لاَبِيهِ وَ قَوْمِهِ مَا تَعْبُدُونَ'''»:


اين جمله مخاصمه و مناظره آن جناب است با پدرش ، غير آن مخاصمه اى كه با مردم عصر خود داشت ، همچنان كه خداى تعالى آن را در سوره انعام حكايت فرموده ، ليكن در اينجا چون بنا بر اختصار بوده هر دو مخاصمه را يك جا آورده و به يك سبك و روش حكايت فرموده ، يعنى آن مقدار را كه قدر مشترك ميان دو سبك احتجاج است نقل كرده است .
اين جمله، مخاصمه و مناظره آن جناب است با پدرش، غير آن مخاصمه اى كه با مردم عصر خود داشت. همچنان كه خداى تعالى آن را در سوره «انعام» حكايت فرموده، ليكن در اين جا چون بنابر اختصار بوده، هر دو مخاصمه را يك جا آورده و به يك سبك و روش حكايت فرموده. يعنى آن مقدار را كه قدر مشترك ميان دو سبك احتجاج است، نقل كرده است.


و جمله «'''ما تعبدون '''» پرسش از حقيقت است ، در حقيقت خود را جاى كسى فرض كرده كه هيچ اطلاعى از حقيقت آه آنان و ساير شؤ ون آن ندارد، و اين خود يكى از طرق مناظره است و مخصوص موردى است كه كسى بخواهد حقيقت و ساير شؤ ون مدعاى خصم را به خود او بفهماند، تا وقتى اعترافى از او شنيد همان را سوژه و مدرك قرار داده بطلان مدعايش را اثبات كند.
و جملۀ «مَا تَعبُدُونَ»، پرسش از حقيقت است. در حقيقت خود را جاى كسى فرض كرده كه هيچ اطلاعى از حقيقت آلهۀ آنان و ساير شؤون آن ندارد، و اين خود، يكى از طرق مناظره است و مخصوص موردى است كه كسى بخواهد حقيقت و ساير شؤون مدعاى خصم را به خود او بفهماند، تا وقتى اعترافى از او شنيد، همان را سوژه و مدرك قرار داده، بطلان مدعايش را اثبات كند.


علاوه بر اين ، وجه ديگر اين گونه پرسش از آن جناب اين است كه اين محاجه مربوط به اولين روزى است كه ابراهيم (عليه السلام ) از پناهگاه خود در آمده و داخل در مجتمع پدر و قوم خود شده است و قبل از اين چيزى در اين باره نديده بود و احتجاجى كه كرد از يك فطرت ساده و پاك كرد، كه تفصيلش در سوره انعام گذشت .
علاوه بر اين، وجه ديگر اين گونه پرسش از آن جناب، اين است كه اين محاجّه، مربوط به اولين روزى است كه ابراهيم «عليه السلام» از پناهگاه خود در آمده و داخل در مجتمع پدر و قوم خود شده است، و قبل از اين چيزى در اين باره نديده بود و احتجاجى كه كرد از يك فطرت ساده و پاك كرد، كه تفصيلش در سوره «انعام» گذشت.




۱۶٬۹۳۶

ویرایش