روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۷۸۲

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، كِتَابُ الْمَعِيشَة

قال ع :

وَ كُلُّ رِبًا أَكَلَهُ اَلنَّاسُ بِجَهَالَةٍ ثُمَّ تَابُوا فَإِنَّهُ يُقْبَلُ مِنْهُمْ إِذَا عُرِفَتْ مِنْهُمُ اَلتَّوْبَةُ وَ قَالَ ع لَوْ أَنَّ رَجُلاً وَرِثَ مِنْ أَبِيهِ مَالاً وَ قَدْ عَلِمَ أَنَّ فِي ذَلِكَ اَلْمَالِ رِبًا وَ لَكِنْ قَدِ اِخْتَلَطَ فِي اَلتِّجَارَةِ بِغَيْرِهِ فَإِنَّهُ لَهُ حَلاَلٌ طَيِّبٌ فَلْيَأْكُلْهُ وَ إِنْ عَرَفَ مِنْهُ شَيْئاً مَعْزُولاً أَنَّهُ رِبًا فَلْيَأْخُذْ رَأْسَ مَالِهِ وَ لْيَرُدَّ اَلرِّبَا

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۴ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۳۷۲

و نيز فرمود: هر ربا كه مردم از روى جهل بموضوع خورده باشند سپس توبه كنند آن توبه مورد قبول است اگر توبه واقعى از آنها ديدى. و فرمود: اگر شخصى از پدرش مالى را ارث برده كه مى‏داند در آن ربا بوده است ولى در كسب و تجارت با هم آميخته و مشخّص نيست، آن بر او حلال و پاك است و مى‏تواند از آن استفاده كند، و چنانچه چيزى از آن مال ربوى را به عينه مى‏شناسد كه جدا گذاشته و مخلوط نشده است بايد سرمايه را از آن بردارد و رباى آن را بازگرداند.