روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۷۰۸

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، كِتَابُ الْمَعِيشَة

: 

وَ رُوِيَ‏ عَنْ رَجُلٍ جَمَّالٍ اُكْتُرِيَ مِنْهُ إِبِلٌ وَ بُعِثَ مَعَهُ بِزَيْتٍ إِلَى أَرْضٍ فَزَعَمَ أَنَّ بَعْضَ زِقَاقِ اَلزَّيْتِ اِنْخَرَقَ وَ أَهْرَاقَ اَلزَّيْتَ قَالَ إِنَّهُ إِنْ شَاءَ أَخَذَ اَلزَّيْتَ وَ قَالَ اِنْخَرَقَ وَ لَكِنْ لاَ يُصَدَّقُ إِلاَّ بِبَيِّنَةٍ عَادِلَةٍ وَ أَيُّمَا رَجُلٍ تَكَارَى‏ دَابَّةً فَأَخَذَتْهَا اَلذِّئْبَةُ فَشَقَّتْ عَيْنَهَا فَنَفَقَتْ‏ فَهُوَ لَهَا ضَامِنٌ إِلاَّ أَنْ يَكُونَ‏ مُسْلِماً عَدْلاً

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۴ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۳۴۶

و نيز حلبى گويد: امام عليه السّلام در مورد شتردارى كه از وى شترانى كرايه كرده‏اند و با آنها مشكهاى روغن و زيتون به شهرى فرستاده‏اند، سپس شتردار ادّعا كرده كه يكى از مشكها پاره شده و روغنها ريخته است، فرمود: هر وقت بخواهد مى‏تواند روغن را برگيرد و بگويد مشك بشكافت و روغن بريخت، بنا بر اين نمى‏شود او را بدون بيّنه و شاهد تصديق كرد. و هر كس حيوان سوارى را براى رفتن بمقصدى كرايه كند و اتّفاقا در راه آن حيوان مبتلا به ذئبه (غدّه حلقومى كه آن را به عربى ذئبه گويند) شود و چشمش را بدرد و حيوان تلف شود ناچار ضامن است (چون كسى را نداشته يا كسى همراه او نبوده كه شهادت دهد) مگر اينكه مسلمانى عادل‏ باشد (كه قولش مورد قبول افتد).