روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۳۸۲

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، كِتَابُ الْمَعِيشَة

روي عن الفضل بن ابي قره عن ابي عبد الله ع قال :

وَ قُلْتُ لَهُ إِنَّ هَؤُلاَءِ يَقُولُونَ إِنَّ كَسْبَ اَلْمُعَلِّمِ سُحْتٌ فَقَالَ كَذَبَ‏ أَعْدَاءُ اَللَّهِ‏ إِنَّمَا أَرَادُوا أَنْ لاَ يُعَلِّمُوا أَوْلاَدَهُمُ‏ اَلْقُرْآنَ‏ لَوْ أَنَّ رَجُلاً أَعْطَى اَلْمُعَلِّمَ دِيَةَ وَلَدِهِ كَانَ لِلْمُعَلِّمِ مُبَاحاً

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۴ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۲۱۶

و امير المؤمنين عليه السّلام در شدّت گرما بدنبال حاجتى بيرون مى‏شد كه ديگران مى‏توانستند انجام دهند، امّا مقصودش از اينكه خود اقدام كند و به ديگرى وانگذارد اين بود كه خداوند شاهدش باشد كه براى روزى حلال خود را بزحمت انداخته كار مى‏كند. و معلّم اگر براى تعليم شعر، نوشتن، و ياد دادن احكام و حقوق و امثال اينها اجرت بگيرد حتّى اگر شرط هم بكند حلال است، امّا فقط در مورد تعليم قرآن چنين نيست.