روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۱۶۲۰

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، بَابُ الظِّهَار

ساله جميل بن دراج :

وَ عَنِ اَلظِّهَارِ مَتَى يَقَعُ عَلَى صَاحِبِهِ فِيهِ اَلْكَفَّارَةُ فَقَالَ إِذَا أَرَادَ أَنْ يُوَاقِعَ اِمْرَأَتَهُ قُلْتُ فَإِنْ طَلَّقَهَا قَبْلَ أَنْ يُوَاقِعَهَا أَ عَلَيْهِ كَفَّارَةٌ فَقَالَ لاَ سَقَطَتِ اَلْكَفَّارَةُ عَنْهُ قُلْتُ فَإِنْ صَامَ فَمَرِضَ فَأَفْطَرَ أَ يَسْتَقْبِلُ أَوْ يُتِمُّ مَا بَقِيَ عَلَيْهِ فَقَالَ إِنْ صَامَ شَهْراً ثُمَّ مَرِضَ اِسْتَقْبَلَ فَإِنْ زَادَ عَلَى اَلشَّهْرِ يَوْماً أَوْ يَوْمَيْنِ‏ بَنَى عَلَيْهِ‏ قَالَ وَ قَالَ اَلْحُرُّ وَ اَلْمَمْلُوكُ سَوَاءٌ غَيْرَ أَنَّ عَلَى اَلْمَمْلُوكِ نِصْفَ مَا عَلَى اَلْحُرِّ مِنَ اَلْكَفَّارَةِ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۵ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۲۳۰

جميل بن درّاج از آن حضرت پرسيد: كفّاره ظهار چه وقتى بر ظهاركننده واجب مى‏شود؟ فرمود: آن وقت كه بخواهد از همسرش كام گيرد، عرض كردم: اگر پيش از اينكه با وى مقاربت كند طلاقش داد آيا كفّاره‏اى بر عهده اوست؟ فرمود: نه، كفّاره ساقط مى‏گردد، عرض كردم اگر در اداى كفّاره روزه گرفت و مريض شد و نتوانست ايّام را پى در پى روزه گيرد و افطار كرد آيا پس از بهبودى ايّام را از سر گيرد يا ما بقى را تمام كند؟ فرمود: اگر يكماه تمام روزه گرفت و مريض شد بايد تجديد كند ولى اگر يك روز يا دو روز بيش از يكماه شد بقيّه را پس از حصول بهبود روزه مى‏گيرد، و فرمود: آزاد و بنده حكمشان يكى است جز آنكه بنده كفّاره‏اش (كه فقط روزه است) نيم آزاد است.