روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۱۰۷۳

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، بَابُ الْأَيْمَانِ وَ النُّذُورِ وَ الْكَفَّارَات

روي حماد عن الحلبي عن ابي عبد الله ع قال :

وَ أَرَى أَنْ لاَ يُحْلَفَ إِلاَّ بِاللَّهِ وَ أَمَّا قَوْلُ اَلرَّجُلِ‏ لاَ بَلِ شَانِئِكَ فَإِنَّهُ مِنْ قَوْلِ‏ اَلْجَاهِلِيَّةِ وَ لَوْ حَلَفَ‏ اَلنَّاسُ‏ بِهَذَا أَوْ شِبْهِهِ تُرِكَ أَنْ يُحْلَفَ بِاللَّهِ وَ أَمَّا قَوْلُ اَلرَّجُلِ‏ يَا هَنَاهْ‏ يَا هَنَاهْ فَإِنَّمَا ذَلِكَ طَلَبُ اَلاِسْمِ وَ لاَ أَرَى بِهِ بَأْساً وَ أَمَّا لَعَمْرُ اَللَّهِ‏ وَ اَيْمُ اَللَّهِ فَإِنَّمَا هُوَ بِاللَّهِ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۴ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۵۰۰

حلبى گويد: امام صادق عليه السّلام فرمود: حقّ آنست كه، سوگند نيست مگر به اسم جلاله (يعنى: «اللَّه»)، امّا اينكه گويند: «دشمنت بى‏پدر باشد» تعارف عصر جاهلى است، اگر مردم به اين نوع عادت كنند، سوگند به خدا، از ميان مى‏رود، امّا اينكه پاره‏اى گويند:

«باهناه» «يا هناه»

براى آنست كه نام آن چيزى را كه مى‏خواهند و فراموششان شده بياد آرند و اين كلام را اشكالى نمى‏بينم، امّا

«لعمر اللَّه»

و

«أيم اللَّه»

اينها سوگند به خدا محسوب مى‏شود. شرح: «لغويّون همزه‏

«أيم اللَّه»

را الف وصل مى‏خوانند و

«و ايم اللَّه»

مى‏گويند.