روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۸۶۸

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، كِتَابُ الْحَج

و روي شهاب بن عبد ربه قال :

قُلْتُ‏ لِأَبِي عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ قَدْ عَرَفْتَ‏ حَالِي وَ سَعَةَ يَدِي وَ تَوْسِيعِي عَلَى إِخْوَانِي فَأَصْحَبُ اَلنَّفَرَ مِنْهُمْ فِي طَرِيقِ‏ مَكَّةَ فَأُوَسِّعُ عَلَيْهِمْ قَالَ لاَ تَفْعَلْ يَا شِهَابُ‏ فَإِنَّكَ إِنْ بَسَطْتَ وَ بَسَطُوا أَجْحَفْتَ بِهِمْ‏ وَ إِنْ هُمْ أَمْسَكُوا أَذْلَلْتَهُمْ فَاصْحَبْ نُظَرَاءَكَ‏ اِصْحَبْ نُظَرَاءَكَ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۳ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۱۵۳

و شهاب بن عبد ربّه روايت كرده است، كه به امام صادق عليه السّلام گفتم: حال مرا و گشوده دستم را و گستردن عطايم بدوستانم را بخوبى شناخته‏اى. پس با چنين اوصاف كه از من ميشناسى گاهى چنين مى‏افتد كه من با جمعى از ياران در راه مكّه همسفر ميشوم، و امور معاششان را توسعه ميدهم، آيا اين كار جايز است؟ امام گفت: چنين مكن، اى شهاب، زيرا اگر تو گشوده دستى كنى و ايشان نيز چنين كنند، در باره ايشان اجحاف كرده‏اى، و اگر امساك كنند ايشان را خوار ساخته‏اى. بنا بر اين با همگنان خودت مصاحب شو، با همگنان خودت مصاحب شود.