روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۸۸۹

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ صَلَاةِ الْخَوْفِ وَ الْمُطَارَدَةِ وَ الْمُوَاقَفَةِ وَ الْمُسَايَفَة

و روي عبيد الله بن علي الحلبي عن ابي عبد الله ع قال :

صَلاَةُ اَلزَّحْفِ عَلَى اَلظَّهْرِ إِيمَاءٌ بِرَأْسِكَ‏ وَ تَكْبِيرٌ وَ اَلْمُسَايَفَةِ تَكْبِيرٌ بِغَيْرِ إِيمَاءٍ وَ اَلْمُطَارَدَةِ إِيمَاءٌ يُصَلِّي كُلُّ رَجُلٍ عَلَى حِيَالِهِ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۱۵۱

عبيد اللَّه بن على حلبى از امام صادق عليه السّلام روايت كرده كه آن حضرت فرمود: نماز زحف (كه جهت كارزار به دشمن نزديك شده يا در منطقه جنگى قرار گرفته‏اند) بر پشت چهار پا انجام مى‏شود و بدين نحو كه با سر خود (ايماء) اشاره ميكنى و تكبير مى‏گوئى، و در مورد «مسايفه» (كه از هر دو سو شمشير كشيده شده و جنگ تن به تن در گرفته) تنها تكبير است بدون ايماء و اشاره، و در مورد «مطارده» (كه يك گروه، گروه ديگر را ميراند و وادار به عقب‏نشينى ميكند) هر كس بهر صورت كه برايش امكان پذير است و در همان جائى كه هست به ايماء نماز ميكند.