روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۱۵۵۱

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، بَابُ الْمِيَاهِ وَ طُهْرِهَا وَ نَجَاسَتِهَا

: 

وَ أَتَى أَهْلُ اَلْبَادِيَةِ رَسُولَ اَللَّهِ ص‏ فَقَالُوا يَا رَسُولَ اَللَّهِ‏ إِنَّ حِيَاضَنَا هَذِهِ تَرِدُهَا اَلسِّبَاعُ وَ اَلْكِلاَبُ وَ اَلْبَهَائِمُ فَقَالَ لَهُمْ ص لَهَا مَا أَخَذَتْ أَفْوَاهُهَا وَ لَكُمْ سَائِرُ ذَلِكَ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۲۳

و اعراب بيابان‏نشين خدمت رسول خدا (ص) رسيدند و گفتند: «اى‏ رسول خدا درندگان و سگان و چهار پايان (گاو و شتر و گوسفند) به آبگيرهاى ما درآمده (از آن مينوشند) حكم آن چيست؟ آن حضرت به ايشان فرمود: آنچه دهان انان برميگيرد (مى‏آشامند) از آنها و ما بقى از آن شماست (مى‏توانيد از آن استفاده كنيد). و اگر اسبى يا الاغى يا استرى يا گوسفندى يا گاوى يا شترى از آن نوشيد، اشكالى بر بكار بردن و وضو ساختن از آن آب نيست، و اگر چلپاسه (نوعى از مارمولكها و شايد آفتاب پرست) در ظرفى كه آب در آنست افتاد آن آب را دور ريزد و اگر سگى در آن ظرف زبان خود را فرو كرد يا از آن نوشيد آن آب را دور ريخته و سه بار ظرف را مى‏شويند اوّل يك بار با خاك و دو بار با آب، و ظرف را بايد خشك كرد (يعنى هر بار غساله‏اش را گرفت). و امّا آب گنديده و آلوده، پس پرهيز از آن واجب است مگر آنكه غير از آن آبى يافت نشود (و البتّه معلوم است مراد آبى است كه در جايى مانده و فاسد شده نه آبى كه به سبب وقوع نجاست گنديده باشد). و وضو ساختن با آبى كه گربه از آن نوشيده باشد اشكالى ندارد. همچنين باكى به نوشيدن آن نيست.