روایت:الکافی جلد ۸ ش ۴۶۹

آدرس: الكافي، جلد ۸، كِتَابُ الرَّوْضَة

علي بن ابراهيم عن ابيه عن ابن ابي عمير عن الوليد بن صبيح عن ابي عبد الله ع انه قال :

دَخَلْتُ عَلَيْهِ يَوْماً فَأَلْقَى إِلَيَّ ثِيَاباً وَ قَالَ يَا وَلِيدُ رُدَّهَا عَلَى مَطَاوِيهَا فَقُمْتُ بَيْنَ يَدَيْهِ فَقَالَ‏ أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ رَحِمَ اَللَّهُ‏ اَلْمُعَلَّى بْنَ خُنَيْسٍ‏ فَظَنَنْتُ أَنَّهُ شَبَّهَ قِيَامِي بَيْنَ يَدَيْهِ بِقِيَامِ‏ اَلْمُعَلَّى‏ بَيْنَ يَدَيْهِ ثُمَّ قَالَ أُفٍّ لِلدُّنْيَا أُفٍّ لِلدُّنْيَا إِنَّمَا اَلدُّنْيَا دَارُ بَلاَءٍ يُسَلِّطُ اَللَّهُ فِيهَا عَدُوَّهُ عَلَى وَلِيِّهِ وَ إِنَّ بَعْدَهَا دَاراً لَيْسَتْ هَكَذَا فَقُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ وَ أَيْنَ تِلْكَ اَلدَّارُ فَقَالَ هَاهُنَا وَ أَشَارَ بِيَدِهِ إِلَى اَلْأَرْضِ‏

ترجمه

هاشم رسولى محلاتى, الروضة من الكافی جلد ۲ ترجمه رسولى محلاتى, ۱۳۲

وليد بن صبيح گويد: روزى خدمت امام صادق عليه السّلام شرفياب شدم آن حضرت چند تيكه جامه نزد من انداخت و فرمود: اينها را بهمان تائى كه داشته تا كن من (براى انجام فرمان او) در پيش روى آن حضرت بپا خاستم، پس امام صادق عليه السّلام فرمود: خداوند معلى بن خنيس را رحمت كند (معلى بن خنيس از اصحاب و از خدمتگزاران آن حضرت بود كه بدست داود بن على فرماندار مدينه كشته شد و حضرت در مرگ او بسيار ناراحت شدند). من گمان كردم كه امام عليه السّلام ايستادن مرا در برابرش بايستادن معلى بن خنيس تشبيه كرده و بياد او افتاده (كه دفعتا بر اف او طلب رحمت كردند) سپس فرمود: اف بر اين دنيا اف بر اين دنيا، همانا دنيا خانه بلائى است كه خداوند در آن دشمنش را بر دوستش مسلط گرداند، و براستى پس از اينجا خانه‏اى است كه چنين نيست. من عرضكردم: قربانت آن خانه كجاست؟ فرمود: اينجا- و با دست اشاره بزمين كرد- (مجلسى (ره) گويد: يعنى قبر يا بهشت و دوزخ دنيا كه در زمان برزخ روح مؤمنان و كفار در آن قرار دارند يا مقصود زمين در زمان حضرت قائم عليه السّلام يا زمين قيامت است).

حميدرضا آژير, بهشت كافى - ترجمه روضه كافى‏, ۳۵۲

وليد بن صبيح مى‏گويد: روزى خدمت امام صادق عليه السّلام شرفياب شدم. آن حضرت چند جامه نزد من انداخت و فرمود: اى وليد! اينها را به همان تاى خود تا كن. من در برابر آن حضرت به پا خاستم و امام عليه السّلام فرمود: خداوند معلّى بن خنيس را رحمت كند. من گمان كردم كه امام عليه السّلام ايستادن مرا به ايستادن معلّى بن خنيس مانند كرده و به ياد او افتاده. امام سپس فرمود: أف بر اين دنيا، أف بر اين دنيا، همانا دنيا بلاكده‏اى است كه خداوند در آن، دشمنش را بر دوستش چيره مى‏گرداند و پس از آن سرايى در پيش است كه چنين نيست. عرض كردم: قربانت گردم اين سرا كجاست؟ فرمود: اين جا، و با دست‏ به زمين اشاره كرد.