روایت:الکافی جلد ۲ ش ۶۲۲

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

عنه عن علي بن النعمان عن ابن مسكان عن خيثمه قال :

دَخَلْتُ عَلَى‏ أَبِي جَعْفَرٍ ع‏ أُوَدِّعُهُ فَقَالَ يَا خَيْثَمَةُ أَبْلِغْ مَنْ تَرَى مِنْ مَوَالِينَا اَلسَّلاَمَ وَ أَوْصِهِمْ بِتَقْوَى اَللَّهِ اَلْعَظِيمِ وَ أَنْ يَعُودَ غَنِيُّهُمْ عَلَى فَقِيرِهِمْ وَ قَوِيُّهُمْ عَلَى ضَعِيفِهِمْ وَ أَنْ يَشْهَدَ حَيُّهُمْ جِنَازَةَ مَيِّتِهِمْ وَ أَنْ يَتَلاَقَوْا فِي بُيُوتِهِمْ فَإِنَّ لُقِيَّا بَعْضِهِمْ بَعْضاً حَيَاةٌ لِأَمْرِنَا رَحِمَ اَللَّهُ عَبْداً أَحْيَا أَمْرَنَا يَا خَيْثَمَةُ أَبْلِغْ مَوَالِيَنَا أَنَّا لاَ نُغْنِي عَنْهُمْ مِنَ اَللَّهِ شَيْئاً إِلاَّ بِعَمَلٍ وَ أَنَّهُمْ لَنْ يَنَالُوا وَلاَيَتَنَا إِلاَّ بِالْوَرَعِ وَ أَنَّ أَشَدَّ اَلنَّاسِ حَسْرَةً يَوْمَ اَلْقِيَامَةِ مَنْ وَصَفَ عَدْلاً ثُمَّ خَالَفَهُ إِلَى غَيْرِهِ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۵۲۱

از خيثمه، گويد: رفتم نزد امام باقر (ع) با او وداع كنم، فرمود: اى خيثمه، به هر كدام از دوستان ما كه ديدى سلام برسان و به آنها سفارش كن به تقوى خداى بزرگ و به اين كه توانگرشان بر مستمندشان توجه كند همچنان توانايشان بر ناتوانشان و به اينكه زنده‏شان بر سر مرده‏شان بروند و در خانه‏هاى خود با يك ديگر برخورد كنند، زيرا برخورد آنها با يك ديگر مايه زنده شدن كار ما است، خدا رحمت كند بنده‏اى را كه كار ما را زنده دارد، اى خيثمه، به دوستان ما برسان اين پيغام ما را كه ما از طرف خدا هيچ كارى و چاره‏اى‏ براى شما نتوانيم جز به كردار خوب شماها و به راستى كه آنها به دوستى و ولايت ما نرسد جز به ورع و پارسائى و به درستى افسوس‏خورتر مردم در روز رستاخيز كسى است كه عدالت و داد را براى ديگران شرح دهد و خودش به خلاف آن كار ديگرى كند.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۲۵۴

خيثمه گويد: خدمت امام باقر عليه السّلام رسيدم تا با او وداع كنم. فرمود: اى خيثمه هر كس از دوستان ما را ميبينى سلام رسان و آنها را بتقواى خداى بزرگ سفارش كن و اينكه توانگرشان بر فقيرشان توجه كند و قويشان بر ضعيف و زنده آنها بر جنازه ميتشان حاضر شوند و در منازل بملاقات يك ديگر روند، زيرا ملاقات آنها با يك ديگر موجب زنده ساختن امر ماست، خدا رحمت كند بنده‏اى را كه امر ما را زنده دارد. اى خيثمه بدوستان ما پيغام ده كه ما از طرف خدا آنها را جز بعملشان بى‏نيازى ندهيم و چاره سازى نكنيم، جز با ورع بدوستى ما نرسند و پرحسرت‏ترين مردم روز قيامت كسى است كه عدالتى را بستايد و سپس بخلاف آن گرايد (مانند كسى كه بولايت ائمه عليهم السّلام تظاهر كند و از آنها پيروى ننمايد يا عمل صالحى را بستايد و بآن عمل نكند).

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۴۴۵

از او، از على بن نعمان، از ابن‏مسكان، از خيثمه روايت است كه گفت: بر امام محمد باقر عليه السلام داخل شدم كه آن حضرت را وداع كنم. فرمود كه: «اى خيثمه! هر كه از دوستان ما را كه ديدى، سلام ما را به او برسان، و ايشان را وصيّت كن به پرهيز و ترسيدن از خداى بزرگ، و به اينكه مال‏دار ايشان به فقير ايشان، و تواناى ايشان بر ضعيف ايشان باز گردد به نفع، و بر ايشان ترحم كند. و آنكه زنده ايشان در جنازه مرده ايشان حاضر شود، و در خانه‏هاى خود يكديگر را ملاقات كنند؛ پس اگر يكديگر را ملاقات كنند به جهت زنده كردن امر ما، خدا بنده‏اى را كه امر ما را زنده گرداند، رحمت كند. اى خيثمه! به دوستان ما برسان، كه ما چيزى را از عذاب خدا از ايشان دفع نمى‏توانيم كرد، و آنكه ايشان هرگز به دوستى ما نمى‏رسند، مگر به پارسايى. و به درستى كه سخت‏ترين مردم از روى حسرت و ندامت در روز قيامت، كسى است كه عمل خيرى را وصف و بيان نموده باشد، بعد از آن، آن را ترك كرده باشد، و به غير آن عمل نموده باشد».