روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۸۸۴

آدرس: الكافي، جلد ۲، كِتَابُ الدُّعَاء

عنه عن ابيه عن عبد الله بن القاسم عن صفوان الجمال قال :

شَهِدْتُ‏ أَبَا عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ وَ اِسْتَقْبَلَ اَلْقِبْلَةَ قَبْلَ اَلتَّكْبِيرِ وَ قَالَ‏ اَللَّهُمَّ لاَ تُؤْيِسْنِي مِنْ رَوْحِكَ وَ لاَ تُقَنِّطْنِي مِنْ رَحْمَتِكَ وَ لاَ تُؤْمِنِّي مَكْرَكَ فَإِنَّهُ لاَ يَأْمَنُ‏ مَكْرَ اَللََّهِ إِلاَّ اَلْقَوْمُ اَلْخََاسِرُونَ‏ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ مَا سَمِعْتُ بِهَذَا مِنْ أَحَدٍ قَبْلَكَ فَقَالَ إِنَّ مِنْ أَكْبَرِ اَلْكَبَائِرِ عِنْدَ اَللَّهِ اَلْيَأْسَ مِنْ رَوْحِ اَللَّهِ وَ اَلْقُنُوطَ مِنْ رَحْمَةِ اَللَّهِ وَ اَلْأَمْنَ مِنْ مَكْرِ اَللَّهِ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۶, ۲۳۱

از صفوان جمّال گويد: من حضور امام صادق (ع) بودم كه پيش از تكبيرة الاحرام برابر قبله ايستاد و گفت: بار خدايا مرا از رحمت و نوازشِ خود محروم مساز و از مهر خود نوميد مكن و از مكر و مجازاتِ خود آسوده خاطر منما زيرا از مكر خدا آسوده نزيند جز زيانكاران. گفتم: قربانت، من اين دعا را از احدى پيش از شما نشنيدم، فرمود: از بزرگترين گناهان كبيره نزد خدا نوميدى از نوازش خدا و نااميدى از رحمت و مهر خدا و آسوده خاطر بودن از مكر و مجازات خدا است.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۳۲۳

صفوان جمال گويد: من (هنگام نماز) خدمت حضرت صادق عليه السلام بودم كه پيش از تكبيرة الاحرام روبروى قبله ايستاد و گفت: «اللهم لا تؤيسنى من روحك و لا تقنطنى من رحمتك و لا تؤمنى مكرك فإنه لا يأمن مكر اللَّه الا القوم الخاسرون» (يعنى بار خدايا مرا از رحمت خود محروم مساز و از مهر خود نااميدم مكن، و از مكر و كيفر خود آسوده خاطرم منما زيرا از مكر خدا آسوده خاطر نشوند جز مردمان زيان كار) گويد: من عرضكردم: قربانت من اين دعا را از هيچ كس پيش از شما نشنيدم: فرمود: همانا از بزرگترين گناهان كبيره در نزد خداوند نااميدى از رحمت خدا و آسوده خاطر بودن از كيفر و مكر خدا است.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۴۷۱

از او، از پدرش، از عبداللَّه بن قاسم، از صفوان جمّال روايت است كه گفت: امام جعفر صادق عليه السلام را مشاهده كردم كه پيش از تكبير، رو به قبله آورده، فرمود: «اللَّهُمَّ لَا تُؤْيِسْنِي مِنْ رَوْحِكَ، وَلَا تُقَنِّطْنِي مِنْ رَحْمَتِكَ، وَلَا تُؤْمِنِّي مَكْرَكَ؛ فَإِنَّهُ لَايَأْمَنُ مَكْرَ اللَّهِ إِلَّا الْقَوْمُ الْخَاسِرُونَ؛ خداوندا! نوميد مكن مرا از راحت خود، و مأيوس مكن مرا از رحمت خود، و ايمن مگردان مرا از مكر خود. پس به درستى كه ايمن نمى‏شوند از مكر خدا، مگر گروه زيانكاران»، عرض كردم كه: فداى تو گردم! من اين را از كسى پيش از تو نشنيده‏ام. فرمود: «به درستى كه از جمله بزرگ‏ترين گناهان كبيره در نزد خدا، مأيوسى است از روح خدا، و نوميدى از رحمت خدا، و ايمنى از مكر خدا».