روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۸۸۵
آدرس: الكافي، جلد ۲، كِتَابُ الدُّعَاء
محمد بن يحيي عن احمد بن محمد بن عيسي عن ابي عبد الله البرقي عن عيسي بن عبد الله القمي عن ابي عبد الله ع قال :
| الکافی جلد ۲ ش ۱۸۸۴ | حدیث | الکافی جلد ۲ ش ۱۸۸۶ | |||||||||||||
| |||||||||||||||
ترجمه
کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۶, ۲۳۳
از امام صادق (ع) كه چون امير المؤمنين (ع) از نماز ظهر فارغ مىشد مىگفت: بار خدايا، راستى كه من به تو تقرّب جويم به وسيله جود و كرمت و به تو تقرّب جويم به محمد بنده و رسولت و به تو تقرّب جويم به فرشتههاى مقرّبت و پيغمبران مرسلت و به خودت، بار خدايا توئى بىنياز از من و منم نيازمند به تو، توئى توانگر و منم درويش به درگاهت از لغزشم درگذشتى و گناهانم را زير پرده كردى، امروز حاجتم را برآور و مرا به زشتى آنچه خودت مىدانى عذاب مكن بلكه گذشت وجودت مرا فرا گيرد. فرمود: سپس به سجده مىافتاد و مىگفت: يا اهل التقوى و يا اهل المغفره و يا بر يا رحيم ، تو از مادر و پدر و همه كس به من خوشرفتارترى، مرا به وسيله بر آوردن حاجتم بپذير و دعايم را اجابت فرما و آوازم را بنواز، تو انواع بلاها را از من دور كردى.
مصطفوى, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۴, ۳۲۳
حضرت صادق عليه السّلام فرمود: امير المؤمنين صلوات اللَّه عليه چون از نماز ظهر فارغ ميشد ميگفت: «اللهم انى اتقرب اليك بجودك و كرمك و اتقرب اليك بمحمد عبدك و رسولك و أتقرب اليك بملائكتك المقربين و انبيائك المرسلين و بك، اللهم انت الغنى عنى و بي الفاقة اليك، و انت الغنى و أنا الفقير اليك، أقلتنى عثرتى و سترت على ذنوبى فاقض لى اليوم حاجتى و لا تعذبنى بقبيح ما تعلم منى، بل عفوك و جودك يسعنى» فرمود: پس بسجده مىافتاد و ميگفت: «يا اهل التقوى و يا اهل المغفرة يا بر يا رحيم أنت أبر بي من أبى و امى و من جميع الخلائق أقبلنى بقضاء حاجتى مجابا دعائى، مرحوما صوتى، قد كشفت أنواع البلايا عنى».
محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۴, ۴۷۱
محمد بن يحيى، از احمد بن محمد بن عيسى، از ابوعبداللَّه برقى، از عيسى بن عبداللَّه قمّى، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «اميرالمؤمنين عليه السلام چون از نماز ظهر فارغ مىشد، مىفرمود: اللَّهُمَّ إِنِّي أَتَقَرَّبُ إِلَيْكَ ... بَلْ عَفْوُكَ وَجُودُكَ يَسَعُنِي؛ خداوندا! به درستى كه من تقرب مىجويم به سوى تو، و به بخشش تو و كرم تو، و تقرب مىجويم به سوى تو، به محمد بنده تو و فرستاده تو، و تقرّب مىجويم به سوى تو، به فرشتگانت كه مقرّباند و پيغمبرانت كه مرسلاند و به تو. خداوندا! تويى بىنياز از من، و نياز من، به سوى تو. تويى بىنياز و منم محتاج به سوى تو. اقاله كردى لغزش مرا و از آن گذشتى، و پوشيدى بر من گناهان مرا. پس روا كن در اين روز حاجت مرا، و عذاب مكن مرا به زشتى آنچه ميدانى از من. پس به درستى كه عفو تو و بخشش تو، فرا مىگيرد مرا»، و فرمود كه: «بعد از آن بر رو در مىافتاد و سجده مىكرد و مىفرمود: يَا أَهْلَ التَّقْوى ... قَدْ كَشَفْتَ أَنْوَاعَ الْبَلَايَا عَنِّي؛ اى اهل پرهيزگارى و اى اهل لغزش! اى نيكوكار و اى مهربان! تو مهربانترى به من از پدرم و مادرم و از همه آفريدگان، مرا برگردان با رواشدن حاجتم، در حالتى كه دعايم اجابت شده باشد، رحم شده باشد بر آواز من، به حقيقت برطرف كرده نوعهاى زحمت را از من «۱»». ( ۱). نسخه خوشخوان نيست.
