روایت:الکافی جلد ۲ ش ۱۳

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

محمد بن يحيي عن محمد بن الحسين عن محمد بن اسماعيل عن صالح بن عقبه عن عبد الله بن محمد الجعفي و عقبه جميعا عن ابي جعفر ع قال :

إِنَّ اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ خَلَقَ اَلْخَلْقَ فَخَلَقَ مَنْ أَحَبَّ مِمَّا أَحَبَ‏ وَ كَانَ مَا أَحَبَّ أَنْ خَلَقَهُ مِنْ طِينَةِ اَلْجَنَّةِ وَ خَلَقَ مَنْ أَبْغَضَ مِمَّا أَبْغَضَ وَ كَانَ مَا أَبْغَضَ أَنْ خَلَقَهُ مِنْ طِينَةِ اَلنَّارِ ثُمَّ بَعَثَهُمْ فِي اَلظِّلاَلِ فَقُلْتُ وَ أَيُّ شَيْ‏ءٍ اَلظِّلاَلُ فَقَالَ أَ لَمْ تَرَ إِلَى ظِلِّكَ فِي اَلشَّمْسِ شَيْئاً وَ لَيْسَ بِشَيْ‏ءٍ ثُمَّ بَعَثَ مِنْهُمُ اَلنَّبِيِّينَ فَدَعَوْهُمْ إِلَى اَلْإِقْرَارِ بِاللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ هُوَ قَوْلُهُ عَزَّ وَ جَلَّ وَ لَئِنْ سَأَلْتَهُمْ مَنْ خَلَقَهُمْ لَيَقُولُنَّ اَللََّهُ‏ ثُمَّ دَعَوْهُمْ إِلَى اَلْإِقْرَارِ بِالنَّبِيِّينَ فَأَقَرَّ بَعْضُهُمْ وَ أَنْكَرَ بَعْضٌ ثُمَّ دَعَوْهُمْ إِلَى وَلاَيَتِنَا فَأَقَرَّ بِهَا وَ اَللَّهِ مَنْ أَحَبَّ وَ أَنْكَرَهَا مَنْ أَبْغَضَ وَ هُوَ قَوْلُهُ‏ فَمََا كََانُوا لِيُؤْمِنُوا بِمََا كَذَّبُوا بِهِ‏ مِنْ قَبْلُ‏ ثُمَّ قَالَ‏ أَبُو جَعْفَرٍ ع‏ كَانَ اَلتَّكْذِيبُ ثَمَّ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۳۵

از امام باقر (ع) فرمود: به راستى خدا عز و جل خلق را آفريد و هر كه را دوست داشت از آن آفريد كه دوست داشت، و آنچه را دوست داشت اين بود كه او را از سرشت بهشت آفريد و هر چه را دشمن داشت از آنچه آفريد كه بد داشت و آنچه را كه بد داشت اين بود كه او را از سرشت دوزخ آفريد، سپس آنها را به سايه‏اى فرستاد، من گفتم: سايه چيست؟ در پاسخ فرمود: تو سايه خود را در برابر خورشيد نمى‏بينى كه چيزى است و در حقيقت چيزى نيست؟ سپس پيغمبران را از ميان آنها برانگيخت و آنان را به اقرار به خدا عز و جل دعوت كرد و اين است تفسير قول خدا عز و جل (۸۷ سوره زخرف): «و اگر از آنها بپرسى، چه كسى شما را آفريده، گويند خدا» سپس مردم را دعوت كرد تا اقرار كنند به پيمبران و برخى اقرار كردند و برخى انكار نمودند، سپس آنان را به ولايت ما دعوت كرد، به خدا هر كه را دوست داشت اقرار كرد و هر كه را دشمن داشت انكار كرد و اين است تفسير قول خدا (۱۰۱ سوره اعراف): «نبودند كه ايمان آورند بدان چه پيش از آن انكار كرده بودند». سپس امام باقر (ع) فرمود: تكذيب از آنجا است.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۱۶

امام باقر عليه السّلام فرمود: همانا خداى عز و جل مخلوق را آفريد و هر كه را دوست داشت، از آنچه دوست داشت آفريد، و آنچه را دوست داشت اين بود كه: از طينت بهشتى آفريد و هر كه را دشمن داشت از آنچه نزدش مبغوض بود آفريد، و آنچه نزدش مبغوض بود، اين بود كه خلقتش را از طينت دوزخى ساخت، سپس آنها را در ظلال برانگيخت. راوى گويد: عرضكرد ظلال چيست؟ فرمود: مگر سايه خود را در پرتو خورشيد نمى‏بينى كه چيزى هست و چيزى نيست (نظر باينكه سياهى روى زمين است چيزى هست، و نظر باينكه ماده و ذاتيت ندارد چيزى نيست و مقصود عالم أرواح يا عالم مثالست) سپس از ميان آنها پيغمبران را برانگيخت و ايشان را باقرار بخداى عز و جل دعوت كرد. اينست معنى قول خداى عز و جل: «اگر از آنها بپرسى چه كسى خلقشان كرده خواهند گفت خدا، ۸۷ سوره ۴۳» سپس آنها را باقرار بپيغمبران دعوت كرد، بعضى اقرار كردند و برخى انكار ورزيدند. آنگاه بولايت ما دعوتشان فرمود، بخدا هر كه را كه خدا دوست داشت بآن اقرار كرد و هر كه را دشمن داشت انكار ورزيد. و همين است معنى قول خداى تعالى: «آنها بآنچه قبلا تكذيب كرده بودند، ايمان نخواهند آورد، ۱۰۱ سوره ۷-» سپس امام باقر عليه السّلام فرمود: تكذيب در آنجا واقع شد (يعنى كسانى كه اكنون تكذيب ولايت ميكنند، ابتدا در عالم أرواح و مثال تكذيب كرده‏اند).

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۲۹

محمد بن يحيى، از محمد بن حسين، از محمد بن اسماعيل، از صالح بن عقبه، از عبداللَّه بن محمد جعفى و عقبه، هر دو از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده‏اند كه فرمود:

«خداى عز و جل خلايق را آفريد» (تا آخر آنچه در باب رواياتى كه در باب ولايت، كه قريب است به باب تاريخ، گذشت). «۱»                     __________________________________________________                                                                               (۱). مترجم ترجمه روايت را به دليل مشابهت با روايت دوم باب (فيه نتف و جوامع من الروايه فى الولايه) در جلد يك كافى نياورده و به آن جا ارجاع داده است.