روایت:الکافی جلد ۱ ش ۹۴۵

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ الْحُجَّة

محمد بن الحسن و علي بن محمد عن سهل بن زياد عن محمد بن سنان عن محمد بن منصور الصيقل عن ابيه قال :

كُنْتُ أَنَا وَ اَلْحَارِثُ بْنُ اَلْمُغِيرَةِ وَ جَمَاعَةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا جُلُوساً وَ أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ يَسْمَعُ كَلاَمَنَا فَقَالَ لَنَا فِي أَيِّ شَيْ‏ءٍ أَنْتُمْ هَيْهَاتَ هَيْهَاتَ‏ لاَ وَ اَللَّهِ لاَ يَكُونُ مَا تَمُدُّونَ إِلَيْهِ أَعْيُنَكُمْ حَتَّى تُغَرْبَلُوا لاَ وَ اَللَّهِ لاَ يَكُونُ مَا تَمُدُّونَ إِلَيْهِ أَعْيُنَكُمْ حَتَّى تُمَحَّصُوا لاَ وَ اَللَّهِ لاَ يَكُونُ مَا تَمُدُّونَ إِلَيْهِ أَعْيُنَكُمْ‏ حَتَّى تُمَيَّزُوا لاَ وَ اَللَّهِ مَا يَكُونُ مَا تَمُدُّونَ إِلَيْهِ أَعْيُنَكُمْ إِلاَّ بَعْدَ إِيَاسٍ لاَ وَ اَللَّهِ لاَ يَكُونُ مَا تَمُدُّونَ إِلَيْهِ أَعْيُنَكُمْ حَتَّى يَشْقَى مَنْ يَشْقَى وَ يَسْعَدَ مَنْ يَسْعَدُ

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۳, ۲۱

محمد بن منصور از پدرش باز گويد كه: من و حارث بن مغيره و جمعى از اصحاب ما جلسه‏اى داشتيم و امام صادق (ع) سخن ما را مى‏شنيد (گويا در باره دولت حقه گفتگو مى‏كردند)، امام صادق (ع) فرمود: شما در چه موضوعى وارد شديد؟ پر دور است و پر دور است، نه به خدا آنچه شما چشم بدان داريد پديد نشود تا بازرسى شويد، نه به خدا آنچه شما بدان چشم داريد پديد نشود تا ممتاز شويد، نه به خدا آنچه شما چشم بدان داريد پديد نشود جز پس از نوميدى نه به خدا آنچه شما بدان چشم داريد پديد نشود تا هر كه بايد بدبخت شود و هر كه شايد سعادتمند گردد.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۲, ۱۹۶

منصور صيقل گويد: من و حارث بن مغيره با جماعتى از اصحابمان (شيعيان) خدمت امام صادق عليه السلام نشسته بوديم (و از ظهور دولت حق سخن ميگفتيم) آن حضرت سخن ما را ميشنيد، سپس فرمود كجائيد شما؟ هيهات، هيهات، نه بخدا آنچه بسويش چشم ميكشيد واقع نشود، تا غربال شويد، نه بخدا آنچه بسويش چشم ميكشيد واقع نشود، تا بررسى شويد، نه بخدا آنچه بسويش چشم ميكشيد واقع نشود. تا جدا شويد. نه بخدا آنچه بسويش چشم ميكشيد واقع نشود، جز بعد از نوميدى. نه بخدا، آنچه بسويش چشم ميكشيد واقع نشود، تا شقاوت بشقى برسد و سعادت بسعيد.

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۲, ۲۸۳

محمد بن حسن و على بن محمد، از سهل بن زياد، از محمد بن سِنان، از محمد بن منصور صيقل، از پدرش روايت كرده است كه گفت: من و حارث بن مغيره و جماعتى از اصحاب خويش، نشسته بوديم، و حضرت صادق عليه السلام سخنان ما را كه با يكديگر مى‏گفتيم، مى‏شنيد، به ما فرمود كه: «شما در چه چيز با هم حرف مى‏زنيد؟ بسيار دور است آنچه مى‏گوييد. نه، به خدا سوگند كه واقع نمى‏شود آنچه شما چشم‏هاى خويش را به سوى آن‏كه كشيده‏ايد، تا آن‏كه در غربال بيخته شويد. نه، به خدا سوگند كه آنچه شما چشم‏هاى خويش را به سوى آن كشيده‏ايد، نمى‏باشد تا آن‏كه آزموده شويد. نه، به خدا سوگند كه آنچه شما چشم‏هاى خويش را به سوى آن كشيده‏ايد، نمى‏باشد تا آن‏كه از هم جدا شويد. نه، به خدا سوگند كه آنچه شما چشم‏هاى خويش را به سوى آن كشيده‏ايد، نمى‏باشد مگر بعد از نوميدى. نه، به خدا سوگند كه آنچه شما چشم‏هاى خويش را به سوى آن كشيده‏ايد، نمى‏باشد تا آن‏كه بدبخت شود آن‏كه بدبخت باشد، و نيك بخت شود آن‏كه نيك بخت باشد».